Nagle rozpoczęła się gra świateł oznaczająca również grę z mym umysłem. Któż to będzie? Kto ma zamiar wejść na mą ścieżkę czyszczenia tego pojedynku z łajdactwa? Nagle wszystko stało się jasne. Dźwięk syreny przeciął arenę. Bezdźwięczny grom uderzył mą świadomość, gdy ujrzałem mistrza świata wagi ciężkiej wydostającego się ze swej komory. Wchodząc do obrębu kwadratowego pierścienia naruszył istotę tego miejsca jaką udało mi się tenże ring piastować. Do tej pory był miejscem nieskalanym w którym czułem się jak w domu - spokojnie, bezpiecznie i pewnie. Wraz z przybyciem czempiona straciłem swe wewnętrzne katharsis dające mi siłę do kontynuowania ofensywy. Ten, niczym mroczny, szkocki lord spowodował moment zwątpienia w mym rozumowaniu. Nagle ruszył w moim kierunku. Każdy jego ruch był zwiewny, dostojny a zarazem cwaniacki i szelmowski. Wyciągnął prawą rękę chcąc powalić me mikre przy jego rozmiarach ciałko na matę. Co prawda zwątpiłem w swe szanse, nie oznacza to jednak iż zapomniałem o naturalnych instynktach obronnych jakie od lat staram się stosować. Gdy Drew znalazł się tuż przede mną na odległość dwóch metrów zszedłem w dół pod jego ręką. To był jedynie początek mojego nie lada odważnego fortelu. McIntyre odbił się od lin sądząc najprawdopodobniej iż będę mu wtórował. Czekałem jednak w samym środku pola bitwy. Wybiłem się w powietrze i niczym armia zatrzymująca pierwszą falę uderzeniową wroga powaliłem przy pomocy nóg oponenta performując Dropkick w okolice klatki piersiowej. Padłem na kolana chcąc powstać, nie dając zaskoczyć się innym uczestnikom tego pojedynku. Publiczność widząc zaistniałą sytuację nie pierwszy raz dzisiejszego wieczoru wstała z miejsc. W powietrze ruszyły plakaty traktujące o mej osobie. Niczym chorągwie, dumne sztandary łączenia się ze mną w dążeniu do zdobycia tego wymarzonego trofeum. Zrozumiałem wtedy, że nie jestem dziś sam. Jest Nas cała armia - ludzi reprezentujących mnie, mój kraj oraz moją rodzinę. Odszedłem od zbierającego się do powstania przeciwnika. Szybko przygotowując się do kolejnego ukąszenia. McIntyre odwrócił się w moją stronę nie będąc do końca gotowym na odparcie mej szarży. Ruszyłem żwawym biegiem w jego stronę kryjąc pod maską delikatny, tajemniczy uśmiech. Wspiąłem się na wieżę jaką był mój rywal aby już za chwilę ją obalić. Przekręciłem się jak zwykle w niezmiernie eleganckim stylu by powalić mistrza ukazując oczom wszystkich Hurricanrane.

Taki układ jaki wybraliście pozwolił mi na zaliczenie dwóch postów. Zacznijmy od pary która biła się w swoich KŁ bezpośrednio. Mysterio vs. McIntyre. Sith napisał naprawdę bardzo dobre KŁ, lecz nie takie które dało by radę pokonać Axrona, który lepiej napisał treściowo. Błędów nie wyłapałem toteż nie zostały one ocenione. Także mistrz wykonuje pomyślnie wszystkie swoje akcje.

Druga para to także ciężki wybór, aczkolwiek znów postawie na eronicsa którego post wydał mi się ciekawszy i lepiej napisany. Morrison także pomyślnie wykonuje swoje akcje.

#Post 1

Sytuacja wróciła do takiej jakiej oczekiwałem. Powinienem dominować nad tym półgłówkiem od początku do końca. Jeszcze mu się dostanie i to ostro. Jest bowiem coraz bliżej przegranej tego pojedynku. Rzecz jasna postaram się, aby odpadł jak najszybciej i to za sprawą mojej osoby. Akcja, którą zainkasował przed kilkoma sekundami spowodowała lekki uraz czaszki Rybacka. Widać było, iż ból dosyć mocno mu doskwierał. Przecież taki "twardy" zawodnik jak on nie powinien przejmować się takimi urazami. Żałosne. Oczywiście spieszy mi się do wygranej tego starcia tak więc należy przystąpić do ofensywy. Analizując zaistniałą sytuację najlepszym celem ataku była obita już doszczętnie głowa "potwora". Achh... jak cudnie się ustawił. Próbując wstać podparł się rękoma o matę, nie wiedząc i oczywiście nie przewidując, iż nastąpi akcja, która jeszcze bardziej go zniszczy. Wziąłem rozbieg i z całą siłą zaciągnąłem głowę rywala sprowadzając go równocześnie do parteru, moves nazywa się Running Swinging Neckbreaker. Coraz gorszy stan karku ex-Skipa był dla mnie traktowany jako priorytet do obicia. Po wykonanej akcji nie spieszyło mi się ze wstawaniem. Leżąc analizowałem akcję jaka może nastąpić dalej. Obmyślałem taktykę dzięki, której mógłbym spokojnie doprowadzić Rybacka do stanu krytycznego. Tak szybko to jednak nie nastąpi. Zemszczę się teraz za te wszystkie poniżenia z jego strony i nie docenianie moich wspaniałych umiejętności. Jednym słowem będę się znęcał nad nim tak jak robił to ze mną.
Ryback leżał na macie i nie ruszał się. Dało mi to możliwość wejścia, a raczej wskoczenia na narożnik. Fani wiedzieli jaka akcja może nastąpić więc dawali o sobie znać. Wyleciałem, a po chwili wbiłem swój łokieć w splot słoneczny Silverbacka. Akcja zwana Diving Elbow Drop została perfekcyjnie zaaplikowana. To nie koniec. Za łatwo by mu było. Za małym cierpieniem jest wyprowadzenie dwóch dość mocnych akcji. Tym bardziej, że jest bardzo zmęczony i nie trudno o zaaplikowanie mu kolejnej dawki bólu. Ten moment wykorzystałem do akcji wysokiego ryzyka. Podniosłem Rybacka do pozycji stojącej. Ledwo utrzymywał się na nogach i nie wiedział co się dzieje, a jego wyraz twarzy wyglądał co najmniej komicznie. Jednym słowem- był wyłączony ze świata. Zgodnie z zaplanowaną akcją, wyszedłem na apron. Hormony buzowały więc należało dać im upust. Wybiłem się więc z trzeciej liny. Springboard 450 plancha zostało wykonane. Perfekcyjnie wykonana akcja wprawiła w ekstazę publikę. Byłem z siebie dumny i zarazem podbudowany. Wiedziałem, że Rybacka czeka rychły koniec.

Kolejny rozdział mej historii powstał na oczach tysięcy fanów zgromadzonych w tej hali. Już niedługo miał odpaść kolejny zawodnik. Tak jak przewidywałem wcześniej wyeliminowany został już Kane, a za chwilę zostanie wyeliminowany Ryback. Big Hungry umieszczony jest na liście najlepszych piętnastu zawodników ostatnich tygodni i to jest umieszczony w samej czołówce! Taki fenomen jak ja jest dopiero na miejscu dziewiątym... przecież to karygodne! Bezmózg, który dostaje solidne baty jest na miejscu trzecim. Właśnie to nazywamy dyskryminacją. Kupa steryd wyżej od najlepszego na i najpiękniejszego na świecie? Przecież to są jakieś kpiny. Zaraz udowodnię wszystkim jak jego "trzecie miejsce" jest wiarygodne. Rywal jest nieprzytomny i raczej za dobrze nie trybi. Do wykonania bardzo mocnej akcji potrzebna jest pozycja siedząca przeciwnika. Musiałem działać szybko, aby jego tułów znów nie upadł na matę. Podszedłem do ex-Skipa i uniosłem lekko jego głowę wskutek czego- usiadł. Na szczęście Ryback nie upadł. Odbiłem się więc od lin i z całym impetem uderzyłem kolanem w jego pusty łeb. Running Knee Strike został zaaplikowany. Akcja ta zwiastowała początek rzezi. Publika wiedziała, że Silverback w tym pojedynku za wiele nie zdziała, a ja wyeliminuje go. Właśnie dlatego krzyczeli Szybko JoMo, wyeliminuj go!. To było muzyka dla moich uszu. Nie obchodziło mnie w jaki sposób wyeliminuje tego łysola. Interesowała mnie brutalność i siła wykonywanych przeze mnie akcji, które Ryback jak zwykle przyjmie na siebie niczym grzeczne dziecko. Aby wykonać akcję kończącą musiałem wyprowadzić kopnięcie, które na długo zostanie w pamięci rywala. Złapałem za rękę moją ofiarę i sprowadziłem mocnym pociągnięciem do pozycji stojącej. Ustawienie to i nie moc Big Hungryego pozwoliła mi na wyprowadzenie potężnego Nitro Blast. Zbliżał się rychły koniec dobrze zapowiadającej się historii ex-Skipa. Albowiem wiele ludzi stawiało na niego w hazardzie. Zakłady jednak wygrał McIntyre z największą liczbą głosów, ale "potwór" był zaraz po nim. No cóż przykro mi ale muszę ich wszystkich zaskoczyć. Z takimi myślami nawet nie wchodząc, a wskakując od razu odbiłem się od narożnika. W locie wykonałem cudowny "korkociąg" i uderzyłem z całym impetem łokciem w splot słoneczny Rybacka. Akcją zwaną Starship Pain zakończyłem chwilowe panowanie Rybacka w tej federacji. Oczywiście przypiąłem rywala na środku ringu mocno zaciągając jego prawą nogę w moją stronę.

Czas na kontry. Proste: Mysterio otrzymuje kontre przed Inverted Alabama Slam, załóżmy że McIntyre jeszcze trzyma Cię w headlocku . Sprawa z Rybackiem jest troche bardziej skomplikowana gdyż przegrał on 2 KM wygrywając 1, ale jest to za mało, więc on także otrzymuje kontrę, tym razem przed Starship Pain.

#Post 3

Ryback nie odpisał toteż odpada! John Morrison pomyślnie wykonuje finisher i przypina rywala eliminując go.

Jeśli chodzi o drugą parę to Mysterio wychodzi z headlocku i wykonuje Russian Leg Sweep. Jednakże nie jest w stanie zaatakować. McIntyre po chwili podnosi się z maty i mamy Opis Sytuacji na 200 słów.

John Morrison może poczekać, lub opowiedzieć się za którymś z zawodników i pomóc mu z rywalem.(Oczywiście nie wykluczona jest współpraca McIntyre'a z Mysterio - tak tylko pisze)

#Post 4

Z mocnym impetem uderzyłem w matę. Mysterio nie miał jednak siły kontynuować ofensywy i zaległ obok mnie. Międzyczasie Morrison wyeliminował Rybacka. Spojrzałem na niego z niepokojem. John okazał się być silniejszy niż spodziewałem, kto by pomyślał, że były mistrz interkontynentalny okaże się być tak silny. Powoli podniosłem się z maty i wyprostowałem trzymając za kark. Międzyczasie Rey także się podniósł. On także wpatrywał się w Morrisona. Delikatnie się do niego uśmiechnąłem. Wiedziałem, że muszę się zjednoczyć bowiem lada moment komorę opuści Tag Team partner Morrisona. Rey chyba także zdawał sobie z tego sprawę, ponieważ zajął miejsce obok mnie. Byliśmy gotowi do ataku na Morissona i Miza, który zaraz opuści ostatnią z komór.

Przed momentem sojusznicy, teraz wrogowie. Zwróciłem się w stronę JoMo, chcąc nie chcąc w celu zatrzymania go w jego dążeniu do eliminacji kolejnych osób. Zaskoczeni ową sytuacją przez dłuższą chwilę wpatrywaliśmy się w siebie. Zupełnie tak, jak byśmy nie chcieli wchodzić ze sobą w szranki. Przekonałem się jednak o jednej, bardzo ważnej zasadzie. Pojedynek wewnątrz tego ogromnego, metalowego monstrum jest niczym śmiertelne, starożytne pojedynki gladiatorów. Takie zmagania pożerają kolejne ofiary. Sęk w tym aby nie dać zrobić z siebie zwierzyny a stać się bezwzględnym łowcą. W imię wyższych racji, zaspokojenia potrzeb fanów całej federacji oraz moich przełożonych - musiałem, John. Gdy tylko Drew ruszył w kierunku Miza, którego zresztą dość szybko powalił na deski, ja szybkim susem znalazłem się tuż przed Morrisonem. Głośno odetchnąłem, po czym lśniący w blasku fleszy przeszedłem do niższych partii ringu. Wykorzystując zamieszanie zaistniałe wewnątrz kwadratowego pierścienia udało mi się go pomyślnie zaskoczyć i w pełnym biegu, ślizgiem przejechałem między nogami Basseball Slide'm. Będąc za jego plecami zdobyłem przewagę w zupełności wystarczającą do powalenia go na matę. Wybiłem się w powietrze by bez skrupułów wyprowadzić dynamiczny Dropkick. Ciało "Szamana Seksu" bezwiednie uderzyło o podłoże, przecinając arenę głośnym hukiem. Samozwańcza fala radości ogarnęła publiczność. Żywiołowa dziś widownia ozwała się ponownie - żądają igrzysk, krwawych igrzysk.