"JoMo postanowi wrócić na nogi. Gdy stało się to faktem, nagiąłem najwyższą z lin i wskoczyłem na nią by wykonać Diving Splash!" - Diving Splash jest gdy rywal leży na macie, gdy stoi na nogach taka akcja ma inną nazwę, kontra więc jest wporzo. Teraz leżycie obok siebie i umieracie. Mam dla was kolejne KŁ tym razem na 300 słów. Radzę się postarać.


Drew dalej wykonuje swoje akcje.

Piorun uderzył moje żebra, gdy JoMo uniósł kolana powstrzymując mnie od wykonania kolejnej akcji. Ból ten nie dotyczył jedynie sfery czysto fizycznej, ale również psychicznej. Nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy. Złapałem się oburącz za bolący brzuch, zwijając się po powierzchni maty. W oddali słyszałem głośne sapanie mojego rywala, zmęczonego wydarzeniami zaistniałymi w tym pojedynku. Nagle uniosłem powieki, powoli obróciłem głowę w lewą stronę. Mym oczom ukazał się narożnik, który mógł być chwilowym wybawieniem. "Muszę się tam dostać" - rzekłem pod nosem, mocno zaciskając zęby. Przeszedłem na kolana, by spróbować wstać na nogi. Słaniając się na mych kończynach dolnych, krok po kroku dotarłem do bezpiecznego niczym dom rodzinny narożnika. Oparłem się o niego plecami mając przed sobą całą sytuację. Nic ani nikt nie mógł mnie teraz zaskoczyć. Morrison również wstał na nogi, jednak przy pomocy lin. Odgarnął swą bujną, kruczoczarną grzywę by chwiejnym krokiem ruszyć w moją stronę. Nie długo trwał mój spoczynek. Odepchnąłem się rękoma, przyjmując wyzwanie do wejścia w szranki. John wystawił rękę, chcąc najwyraźniej powalić mnie Clotheslinem. Użyłem jednak chytrego fortelu i zszedłem pod jego ręką wykorzystując swe mizerne warunki fizyczne. Mój przeciwnik od razu po tym zorientował się o mych zamiarach, odwracając się w moją stronę. Z rozpędu wyprowadziłem szybkiego kopniaka na wykroczną nogę ex-Nitro. Rywal złapał się za zaatakowane miejsce, poczuł kolejne w tym starciu użądlenie cwanej modliszki gatunku "Rey Mysterio". Będąc w lepszej sytuacji wyprowadziłem kolejne kopnięcie. "Szaman Seksu" zatoczył się znacząco, niczym zwykły pijaczek mający problem z nadmierną "degustacją" tequilli. Zdezorientowany JoMo wylądował w narożniku a ja będąc na kilka metrów od Niego jedynie parsknąłem śmiechem widząc swoją szansę na kolejną eliminację. Ruszyłem w żwawym biegu w jego stronę i wbiłem w metalową konstrukcję Dropkickiem. Ciało mojego oponenta osunęło się bezwiednie. Oniemiały John Morrison huknął twarzą o matę. Był to swoisty sztandar upadku, wywieszenie białej flagi, oznaka totalnego poddaństwa mej osobie. Jego los jest w moich rękach.

John prosił się cały czas o eliminację. W gruncie rzeczy, gdyby nie moja pomoc już dawno byłby poza tym pojedynkiem. Morrison znalazł w sobie jednak ostatnie tchnienie, dzięki któremu wrócił na nogi. Stał jednak plecami do mojej persony nie mając pojęcia o nadchodzącym zagrożeniu. Kątem oka widząc mistrza świata eliminującego The Miza, wykonując Dropkick pchnąłem JoMo na środkową z lin. Uniosłem rękę do góry powodując stan ekstazy wśród publiczności. Ruszyłem w kierunku lin, to ostatni bieg w stronę ex-Nitro dzisiejszego wieczoru. Mamy 619! Zatrzymałem się na zewnętrznej części ringu. Oburącz trzymając najwyższą z lin wskoczyłem na Nią i zakończyłem kombinację poprzez Springboard Splash!(619 + Springboard Splash) Mamy pin. Sędzia pada na matę. 1...2...

Nie no Barni. Nie żeby coś, ale to ssało. Jeśli zrobiłbyś tylko tyle to Drew poprawiłby uchwyt i wykonał tą akcję co też właśnie zrobił.

Miz wyeliminowany

Morrison wyeliminowany.

Zostaje ostatnia dwójka. Czas na kto ładniej między wami. Niech limit będzie opiewał wokół 400 słów. Wątpie żeby było to ostatnie KŁ, ale radze się postarać.

Moja droga do obrony mistrzostwa stawała się prostsza i szersza. W gładki sposób udało mi się ujarzmić i unicestwić Miza. Rywal nawet nie miał szansy dojść do inicjatywy. Pokazałem, że to ja jestem prawdziwym mistrzem, że trzeba się ze mną liczyć i jedyną drogą do przetrwania na niebieskiej tygodniówce jest całkowite podporządkowanie się mojej tyrańskiej władzy. Udowodniłem, że Szkoci to nacja wyższa niż inne, stworzona do walki i władania. Byłem następcą moich wielkich przodków. Niczym legendarny Wallace stałem pośrodku placu niestrudzony walką, nie do zatrzymania. ,,Ostatni król Szkocji'' - ten przydomek idealnie do mnie pasował. Sam sobie na niego zapracowałem - potem, bólem i krwią. Teraz nadszedł czas to wszystko przypieczętować i obalić ostatniego ze zdradzieckich buntowników - Rey'a Mysterio. Już czas, by mata przesiąkła jego szkarłatną, pełną winy i goryczy krwią.

Wyprostowałem się szeroko rozpościerając ramiona. Dyszałem, serce biło mi tak mocno, że słyszałem je nawet wśród okrzyków. Cała hala.... Wszyscy... Byli przeciwko mnie. Byłem sam... Znienawidzony za bycie lepszym, za bycie jedynym sprawiedliwym... Za bycie wojownikiem i za wielkie serce! Za to wszystko!

Frustracja narastała... Negatywna energia stale rosła w moim sercu. Do moich oczu zaczęły napływać łzy. Łaknąłem zemsty, była ona dla mnie niczym manna z nieba. Tylko w niej była ulga, tylko w niej wybawienie. Wystarczyło tylko ruszyć i ostatecznie rozprawić się z jej meksykańskim źródłem.

Wciąż jednak coś mnie blokowało. Czyżby strach przed tym, że coś może pójść nie tak? Że zawiodę w najważniejszym momencie? Lękałem się Rey'a? Nie... Na pewno nie! Bałem się samego siebie. Tego, że w szaleńczym amoku popełnię błąd i wszystko pryśnie niczym bańka mydlana. A cała moja władza, moje dziedzictwo zniknie...

Rey wodził za mną swymi niewinnymi, pełnymi lęku oczętami. Świdrował mnie swym spojrzeniem myśląc, że ktoś taki jak on jest w stanie wzbudzić we mnie strach. Było wręcz przeciwnie - jego postać budziła we mnie obrzydzenie i wydobywała same najgorsze emocje, powodowała, że jeszcze bardziej chciałem ją zniszczyć... W końcu nie wytrzymałem i ruszyłem.

Wściekle dopadłem do Reya dziko okładając go pięściami. Ciosy były zupełnie nieprzemyślane, za to każde z uderzeń było mocno niczym uderzenie młotem. Ciężko było ustalić jak wiele ich się posypało. Ba, tylko wprawny obserwator był w stanie stwierdzić, gdzie te ciosy padają. Rey z każdym kolejnym ciosem słabł i pochylał się uznając moją wyższość. W końcu, gdy nie był już w stanie się bronić odsunąłem się, po czym rozpędziłem się i wykonałem Big Boot. Mysterio nie miał szans w zderzeniu z kolosem i z łoskotem gruchnął o matę. Porażka stała się teraz już jego przeznaczeniem. Po chwili podniosłem przeciwnika i wykonałem niebywale mocny Scot Drop.

427/430

EDIT: bold

Momentalnie czując otrzymaną przed momentem nadprzyrodzoną siłę ruszyłem w kierunku lin, by nabrać większego rozpędu. Powracając ujrzałem czempiona, stojącego do mnie twarzą - nie mającego pojęcia o nadchodzącym zagrożeniu. Zwinnie przeszedłem do jednej ze swych koronnych akcji. Szkot po raz kolejny przywitał się z podłożem, gdy ukazałem wszystkim świadkom tego pięciogwiazdkowego wydarzenia Wheelbarrow Bulldog. To jednak nie był koniec, to wszystko nie mogło się tak zakończyć. Złapałem Drew'a za bujną czuprynę i zamaszyście podniosłem na nogi. Szarpnąłem Nim mocno, po czym odbiłem się od lin by wskoczyć na Niego i przy pomocy Hurricanrany umieścić na środkowej z lin! Pora wykręcić numer kierunkowy do San Diego. Uniosłem dłoń ku górze, by ponownie ukazać swoją najznamienitszą akcję. W pełnym pędzie wykonałem 619! Pozostałem na zewnętrznej części ringu, wskoczyłem na najwyższą z lin i zakończyłem kombinację poprzez Springboard Splash! (619 + Springboard Splash) Od razu przeszedłem do pinu. Sędzia padł na matę. Czyżbym sięgnął gwiazd? 1..2..

+ 24 h