Leżałem w narożniku i ciężko oddychałem, łapiąc kurczowo hausty powietrza. Myślałem, że powoli nadchodzi koniec mojego udziału w tym pojedynku, bo dopadł do mnie Triple H i zrewanżował się za to, że uderzyłem kobietę. Hunter okładał mnie kopnięciami w korpus, lecz po chwili podniósł w celu eliminacji. Nie do końca wiedziałem co się dzieje, dlatego instynktownie wcisnąłem palce w oczy oprawcy. HHH jedynie zawył z bólu, a ja skorzystałem z okazji i wyprowadziłem powalającego go na kolana Uppercut'a. Uśmiechnąłem się arogancko i uraczyłem swojego przeciwnika jego dobrze znanym gestem "Suck It". Złapałem Huntera za włosy i umieściłem jego głowę między swoimi udami, aby zaaplikować jego własną akcję firmową. (Pedigree). Publiczność zbeształa mnie za upokorzenie ich faworyta, aczkolwiek spłynęło to po mnie jak po kaczce. Z trudem podniosłem zamroczonego przeciwnika, by po chwili wyeliminować go z pojedynku. Nie zdążyłem nawet odpocząć, ponieważ przez zaćmione oczy ujrzałem nadbiegającego Buddy. Musiałem działać szybko i stanowczo, dlatego pochyliłem się i czmychnąłem pod jego ręką. Murphy zatrzymał się na linach, a ja zachowawczo wyprowadziłem kopnięcie, licząc że dojdzie ono do celu. Superkick wysłał mojego przeciwnika do innego wymiaru, dlatego natychmiastowo wyrzuciłem go ostatkiem sił z kwadratowego pierścienia. Padłem na kolana, starając się zregenerować siły i ujrzeć to, co działo się w ringu. Przetarłem spocone czoło i wyostrzając wzrok wycofałem się do narożnika, o który musiałem się oprzeć. Byłem niewidoczny dla przeciwników, którzy byli sobą zajęci, a ja mogłem odpocząć. Niestety widownia zaczęła wykrzykiwać moje imię tak głośno, że wszyscy nagle zorientowali się, że byłem na krótkich "wakacjach".

Ilość słów/color] 230/230
[color=tan]Margines: 22/30

Podłość i podstępność, dwie najbardziej ludzkie cechy, wręcz zwierzęce. Tymi właśnie cechami najczęściej opisywano zachowanie Murphy'ego, a i on nie przeczył nigdy temu. Był podły, ale i roztropny - zazwyczaj. Gdy nastała jego kolej i jako ostatni podążał w stronę ringu, nie spieszył się. Była jak ten wąż z australijskiej pustyni gotowy jednym ruchem połknąć królika. Czaił się i udawał niewidocznego, z tą różnicą, że wąż zakopywał się w piasku, a on najzwyczajniej trzymał się nisko. Widział wielu walczących ze sobą, ale nie byli oni jego celem. Nie, oj nie. On obrał sobie grubszego zwierza, większego niż królik i do w ilości dwóch sztuk. Widział ich - jeden to legenda, a drugi mistrz. Czy może być coś lepszego? Eliminacja takich tuzów byłyby wynikiem i nawet jeżeli by nie wygrał - nie dopuszczał do siebie tak opcji, ale ten cień zwątpienia krył się głęboko w jego umyśle -, to starczyłoby aby zniszczyć ich marzenia o wygranej. Tak, zepsuć marzenia, pozbawić szansy, czy uciąć skrzydła - to tylko określenia bez znaczenia. Widział, jak obaj siłują się przy linach i jeden próbował wyrzucić drugiego. To była jego szansa na sukces. Jak wąż zaatakował od dołu, złapał obu z nich za nogi i wykorzystując pierwotne prawo fizyki znane dźwignią uniósł ich, a ich wzajemny napór zrobił swoje. Wylecieli obijając się o krawędź ringu, a następnie spadając na podłogę. Robota wykonana, spojrzał jeszcze tylko na nich. Widział w ich oczach niedowierzanie i zaskoczenie. Dwaj niedawni wrogowie... byli tylko wyeliminowanymi wrogami. Życie. Żałował tylko, że dziś nie ma z nim Alexy, ale wiedział że na zapleczu trzyma za niego kciuki.

230/230
30/30

Od momentu mojego wejścia do ringu publika nie ucichła nawet na chwilę. Przez cały ten czas skandują tylko jedno imię - "Daniel Bryan". Pomimo obecności dziewięciu innych zawodników cała hala stoi za mną. Nigdy w życiu nie czułem się lepiej, mając tych wszystkich ludzi za sobą byłem silniejszy niż kiedykolwiek. Nieważne jaką przeszkodę rzuci mi się pod nogi, będę w stanie pokonać każdą z nich. Zbudowaliśmy więź - byliśmy jednością. Dzięki temu napędzaliśmy się wzajemnie i właśnie dlatego
zawsze wchodząc do kwadratowego pierścienia chcę udowodnić jedno - że nie będzie w nim lepszego niż Daniel Bryan.

Ferwor walki ustawił mnie na apronie centralnie obok Kofiego. W tym momencie obaj zdawaliśmy sobie sprawę, że każdy błąd skończy się eliminacją. Zaczeliśmy wymieniać między sobą uderzenia. Po jednym z moich Kingston oparł się o liny plecami do ringu. Dostałem swoją szansę... Trzymając się lin zacząłem wymierzać w jego klatkę serię kopnięć (Yes Kicks to the chest). Po każdym z nich słychać było głośne "Yes!". Każdy taki okrzyk pchał mnie na przód, nie mogłem się już wycofać. Czarnoskóry zawodnik przyjmując ostatnie kopnięcie puścił liny i pochylił się do przodu, dla niego walka już się skończyła. W momencie gdy nogi Kingstona dotykały ziemi dostrzegłem biorącego rozbieg Lio. Doskonale wiedziałem co się świeci - czas uciekał dramatycznie szybko. W ostatniej chwili zastosowałem sztuczkę tak starą jak całe Royal Rumble. Naciągnąłem liny w dół i położyłem się na apronie. Dla Rusha nie było już ucieczki - z impetem przeleciał nad górną liną i wypadł poza ring.

Jeden z dziesięciu... Tak można było zatytułować wejście w kluczowy rozdział tej jakże fascynującej bitwy, bynajmniej nie będącej popularnym programem z TVP. Z tarczą do domu mógł wrócić tylko jeden z nas - każdy zdawał sobie z tego bardzo dobrze sprawę. Nie ukrywajmy, mnóstwo tu zależało od szczęścia a swego losu nie mógł być nikt pewien...poza mną. To ja byłem przyszłością, najlepszym w federacji! Broniąc mistrzostwa Stanów Zjednoczonych i eliminując Balora udowodniłem, że jestem w stanie poświęcić i zrobić wszystko dla upragnionej wiktorii. Nie ograniczali mnie fani, ich gwizdy tylko powodowały mój szeroki uśmiech na twarzy... Z zimną krwią szedłem po swoje i jak na najsprytniejszego zawodnika przystało - szukałem swej okazji. Ku memu zadowoleniu pojawiła się szybciej niż mogłem się spodziewać - dwójka bijących się na apronie rywali aż prosiła się o wyeliminowanie. Błyskawicznie zaskoczyłem zajętych sobą rywali, najpierw jednego traktując fenomenalnym Superkickiem, a sekundę później pozbywając się Kignstona - równie fantastycznym Pele Kick!

Cieknące po czole Kanadyjczyka słone strugi potu rzeźbiły  w nim głębokie blizny, ujście znajdując dopiero na czubkach wysłużonych już butów. Edge drżącą ręką odgarnął opadające na oczy pasemko wijących się włosów, przetarł mokre czoło i – nabierając do płuc tyle powietrza, ile tylko zdołał – odwrócił się na pięcie w stronę środka ringu. Kiedy ujrzał stojącego naprzeciw siebie blisko dwustukilogramowego olbrzyma – zbladł. Kanadyjczykowi jeszcze dudniło w głowie od ciosów, które kilka minut temu od niego przyjął, a ślepy los ponownie ich ze sobą skojarzył. Już po chwili jednak rysujący się na jego twarzy blady strach ustąpił miejsca dziarskiemu uśmiechowi. Nawet Achilles był tak silny, jak jego pięta – pomyślał Edge, dając zdecydowany krok do przodu, wskutek którego stanął przed rywalem tak blisko, że z trudem przyszłoby włożyć między nich choćby źdźbło trawy. Atmosfera gęstniała. Pewnie można by ciąć ją po chwili nożem, gdyby nie uderzenie wyprowadzone przez Kanadyjczyka, które rozładowało rosnące napięcie. Zdradziecki cios zadzwonił o czaszkę imponujących rozmiarów atlety. Po chwili kolejny! I jeszcze jeden! A każdy następny był wzmacniany przez Kanadyjczyka ostrym skrętem bioder. Jego szarża prędko jednak została przerwana przez Henry’ego, który odepchnął od siebie przeciwnika. Edge z łoskotem runął na deski, sunąc po nich aż pod sam narożnik, prędko jednak wstając i przechodząc do kolejnej ofensywy. Ta również spłonęła na panewce. Trzecia próba była już bardziej przemyślana. Kanadyjczyk  zrywając się na równe nogi ruszył w stronę przeciwnika, a gdy był tuż przed nim, zgrabnie ominął jego szturm, przebiegając pod wyciągniętym ramieniem. Edge nie ustając w staraniach, ile sił w nogach popędził w stronę lin, a wracając wbił się w brzuch przeciwnika Spearem! Olbrzym tylko w sobie znany sposób wstał i chwiejąc się padł na liny, oplątując je rękami. Kanadyjczyk zagryzł dolną wargę, po czym ruszył i Clotheslinem wyeliminował rywala!

Przez całe życie musiałem ciężko walczyć o swoje marzenia, a życie rzucało mi coraz to większe kłody pod nogi. Stojąc dzisiaj w ringu udowadniam  wszystkim, że ani ciężka kontuzja, ani żadna inna przeszkoda nie jest w stanie ugasić mojego zapału. Cokolwiek by się nie działo dalej będę walczył o spełnienie marzeń. Właśnie dzięki temu mam za sobą rzeszę ludzi wspierającą mnie w każdym momencie życia. To właśnie ich doping niczym niewidzialna ręka pcha mnie teraz do przodu. Pragnieniem fanów było zobaczyć mnie na szczycie, a moim zdaniem spełnić to życzenie. Tak się złożyło, że miałem ku temu idealną okazję. Byłem najbardziej wypoczęty z ostatniej czwórki zawodników stojącej w ringu.

Dwie eliminacje zdobyte przeze mnie jeszcze bardziej naładowały widownie, która cały czas skandowała moje imię. Patrząc w oczy rywali dało się zobaczyć prawdziwe przerażenie tym obrotem spraw. Wszyscy wiedzieli, że z tą siła nie są w stanie konkurować. "Bryan Universe" ruszyło autostradą na sam szczyt federacji. Nic nas nie zatrzyma.

Tak oto momentalnie ruszyłem na stojącego nieopodal Rollinsa. Zawodnik ten znajdował się w walce od samego początku, przez co nie był w stanie odpowiedzieć na mój atak...Energia którą dysponowałem rozrywała mnie od środka. Przeciwnik został zalany falą punchy która zmusiła go do cofnięcia się w narożnik. To była wyśmienita okazja.Wziąłem delikatny rozbieg by po chwili wlecieć w Setha zadając mu Corner Dropkick. Od razu po tej akcji podniosłem się na nogi i powtórzyłem ją. Następnie sytuacja ponowiła się jeszcze jeden raz. Golden Boy chwiejnym krokiem próbował opuścić narożnik. Właśnie wtedy podbiegłem i Clotheslinem przeniosłem go nad górną liną, sekundy później nogi Setha zaliczyły spotkanie z ziemią eliminując go z pojedynku. Ring natomiast należy teraz do nas i nie mamy zamiaru go oddać.




*Po filmik poglądowy można kliknąć w akcje

Para #1:

Rafi: Tutaj miałem większy dylemat, ponieważ Spajk stanął na wysokości zadania jednak wydaje mi się że słabiej niż w poprzednim poście. Grand może faktycznie ma szczęście, jednak u niego fajnie się czyta wstawki o eliminacjach zawodników z górnej półki. Czytam sobie ten post i jest to post godny zwycięstwa. Spajk przez pół tekstu skupił się na opisie, Grand natomiast postawił na minimalizm, opis połączył z walka i stawiam na niego.


Remik: Nie wierzę, że to powiem, bo Spajk i Christian to dla mnie synonimy, ale ten Bryan siada Ci dużo bardziej niż Christian. Bardzo dobrze oddajesz jego gummick, świetnie zaznaczasz ten kontakt z publicznością, który jest tak bardzo ważny dla tej postaci, bardzo czułem w tym Bryana. Mimo wszystko to pisanie w czasie teraźniejszym Ci nie idzie, za bardzo to mieszasz, przynajmniej w jednym miejscu użyłeś czasu przeszłego, gdzie powinien znaleźć się teraźniejszy. I to nie tylko w tym poście, bo już w poprzednim chciałem się do tego przyczepić i zrobiłbym to,  gdyby hyppe nie opisywał wejścia w swoim poście. Bo to jest duży błąd. Grand również oddał post na wysokim poziomie. Bardzo czułem tutaj tego pewnego siebie, aroganckiego Rollinsa, który zrobi wszystko żeby osiągnąć swój cel i jeszcze sobie gdzieś tam zagra na emocjach publiki. Ta końcówka to świetne nawiązanie do architekta, bardzo dobry post. No i tutaj nie dostrzegłem żadnych błędów, dlatego mój głos leci na Granda.

Spoiler:

Daniel Bryan wyeliminowany przez Setha Rollinsa

Para #2:

Rafi: Pomimo tego że Nole dał bardzo dobry post jak na jego możliwości chyba najlepszy, to jednak Krzysiu zjadł go już w pierwszych zdaniach. Piękne opisy szczegółów jak ten pot cieknący strugami i kapiący na buty. Widać że przyłożył się do tego.

Remik: Jestem naprawdę pod wrażeniem poziomu postów, jest naprawdę bardzo wysoki i przede wszystkim wyrównany. Nole naprawdę ładnie tutaj wypada, wszystko trzyma się kupy, jest na to plan od początku do końca i fajnie zostaje to zrealizowane. Tutaj minusem jest tak naprawdę to, że w 3 postach na 3 cały czas pojawia się that's what I do I teraz to zaczyna już nużyć, no o zabrakło mi 2 czy 3 przecinków. Mimo wszystko jest to ujęte zgrabnie językowo. Natomiast Krzysiu trzyma się cały czas tego cholernie wysokiego poziomu, który przyjął od samego początku i nie zwalnia tempa. Żadnych błędów się nie dopatrzyłem, a przy okazji to jest tak cholernie zgrabnie ubrane w słowa. Wszystko ładnie pasuje i się zazębia. Naprawdę bardzo przyjemnie się to czyta. Moim zdaniem jest po prostu przyjemniej opisane niż u nolego i dlatego mój głos leci na Krzysztofa.

Spoiler:

Mark Henry wyeliminowany przez Edge'a

Zostajecie tylko dy dwaj na placu oboju. Spotykacie się na środku kwadratowego pierścienia i obaj zaczynacie pokazywać na logo Wrestlemanii. No i... macie tutaj całkowitą dowolność, jak to opiszecie. Ma to się jednak zakończyć eliminacją rywala

Max 350 słów

Czas na odpis 24 h

TABELA


1. Seth Rolins - 6 eliminacji
2. Dolph Ziggler - 4 eliminacje
3. Shelton Benjamin - 0 eliminacji
4. Dude Love - 0 eliminacji
5. Adam Cole - 2 eliminacje
6. Chris Jericho - 0 eliminacji
7. CM Punk - 0 eliminacji
8. Cactus Jack - 0 eliminacji
9. Scarlett Bordeaux - 0 eliminacji
10. Jinder Mahal - 3 eliminacje
11. Jay White - 1 eliminacja
12. Mankind - 0 eliminacji
13. David Otunga - 0 eliminacji
14. Johnny Mundo - 0 eliminacji
15. Jeff Hardy - 1 eliminacja
16. Kane - 0 eliminacji
17. Aleister Black - 1 eliminacja
18. Mark Henry - 2 eliminacje
19. Bray Wyatt - 0 eliminacji
20. Johnny Gargano - 0 eliminacji
21. Brock Lesnar - 0 eliminacji
22. Edge - 4 eliminacje
23. Finn Balor  - 0 eliminacji
24. Lio Rush - 1 eliminacja
25. Triple H - 1 eliminacja
26. Daniel Bryan - 2 eliminacje
27. Mance Warner - eliminacji
28. Keith Lee - 0 eliminacji
29. Kofi Kingston- 0 eliminacji
30. Buddy Murphy - 0 eliminacji

Ostatnio edytowany przez The Axron (2020-06-16 08:40:18)

Spośród kurzu unoszącego się nad zgliszczami marzeń pozbawionych szans na zwycięstwo wojowników, wyłoniła się dwójka, która okazała się najwytrwalsza. Choć za chwilę miało ich poróżnić wszystko, na moment przed zwarciem z pewnością łączyło ich jedno – cel, którego personifikację zawieszoną wysoko pod sufitem połykali obscenicznym wzrokiem. Emocje sięgały zenitu. Po chwili, ku uciesze wiwatującej publiczności, ich spojrzenia spotkały się. Gęstniejącą atmosferę rozrzedził dopiero wyprowadzony przez Kanadyjczyka cios, po którym z łuku brwiowego rywala buchnął strumień gorącej krwi. Rodząca się w gardłach fanów ekscytacja uskrzydlała zapaśników, którzy  zwarci w szalonym tańcu pięści nie żałowali kości – tak własnych, jak i przeciwnika. Z każdym kolejnym uderzeniem jednak to mistrz Interkontynentalny zyskiwał na animuszu, zmuszając Edge’a do schowania się za podwójną gardą. Rozwścieczony Rollins z podziwem spoglądał na ledwie chyboczącego się na nogach Kanadyjczyka, który w tylko sobie znany sposób wciąż się na nich utrzymywał. Mawiają, że każdy zbyt długo śniony sen zamienia się w koszmar. Kiedy zdawało się, że kwestią sekund pozostaje, aż Edge ze swojego obudzi się z krzykiem, Rollins, wziąwszy uprzednio większy, niż dotychczas zamach, świsnął pięścią z całych sił, nie natrafiając jednak na opór,  a tnąc powietrze ponad głową Kanadyjczyka, który z gracją przemknął pod uniesionym ramieniem rywala, w ułamku sekundy przechodząc za jego plecy. Edge skrzętnie wykorzystując korzystne położenie, w jakim dane mu było się znaleźć, chwycił rywala za brodę i sprowadził do parteru, wykonując Edge-O-Matic! Obaj zapaśnicy rozpoczęli rozpaczliwą walkę o każdy kolejny haust powietrza.

Mistrz Interkontynentalny jako pierwszy zdołał dźwignąć się na nogi. Opierając się o narożnik napajał się widokiem nieporadnie próbującego podnieść się przeciwnika. Kochał ten widok bardziej, niż rekiny kochają krew.

Fani zamarli, kiedy Rollins wyłonił się z oślepiającego deszczu fleszy, pędząc co sił w nogach w kierunku Kanadyjczyka. Będąc o krok przed rywalem wystawił ramię, pod którym,  przy głośnym dopingu wyrwanej z letargu publiczności, przebiegł Edge. Kanadyjczyk kładąc jednocześnie rękę na plecach rywala, pchnął przeciwnika w stalowy narożnik. Niesiony marzeniami Rollins prędko jednak się od niego odkleił – wpadając wprost na wbijającego się w brzuch Spearem Edge’a! Im wyżej kot wdrapie się na drzewo, z tym większej wysokości spadnie. To samo dotyczy Rollinsa. Z tą różnicą, że on nie spadnie dziś na cztery łapy – pomyślał Edge, chwytając przeciwnika za kudły i wyrzucając go ponad górną liną! Edge jedzie na Wrestlemanię!