From a Champagne Supernova, in a Galaxy Far Far Away...

Cisza na arenie przerwana została przez wyzwalającą się z głośników muzykę początkową Gwiezdnych Wojen. Na titantronie pojawił się wypisany literami o niebieskim kolorze napis, po czym został zastąpiony powoli odpływającą w górę historią rodem z największych marzeń każdego fana owej wspaniałej serii, ze Szkotem w roli głównej. Po chwili z głośników wydobyła się piosenka ”Fair City Riots”, synchronizując się z wideo pokazującym owego młodzika w samych superlatywach. Po dłuższej chwili na rampie pojawiła się zakapturzona postać, w towarzystwie małego, zielonego ludzika, ubranego w podobne szaty co swój wyższy towarzysz. Postać rozłożyła ręce na boki, aby po chwili zrzucić brązowy strój, ukazując nikogo innego, jak Noama Dara! Ubrany w jasnoczerwoną, gwieździstą kurtkę, z rękami zaplecionymi za plecami, żując w spokoju gumę spojrzał w stronę kwadratowego pierścienia, w którym to już za chwilę miał pokazać swe umiejętności uwielbiającej go publiczności. Ring annoucer po chwili przyłożył mikrofon do ust, żeby przedstawić zawodnika, pomimo, że każdy w arenie świetnie go znał.
 
Introducing first! From Ayr, Scotland, United Kingdom, weighning at 178 lb, he is the Champagne Supernova... NOAAAAAM DAR! 
Noam po chwili zamienił poważną minę na szeroki uśmiech, przybił piątkę z Mistrzem Yodą i dziarskim krokiem ruszył ku ringowi, po drodze witając się z fanami, począwszy od najmłodszych, a skończywszy na starszych nawet od niego. Po kilkunastu krokach przystanął, rozglądając się po trybunach, po czym przybijając kolejną piątkę, tym razem z jednym z fanów, wskoczył na stalowe schodki, skąd pojawił się na apronie, wchodząc następnie pomiędzy trzecią, a drugą liną. Przez chwilę stał spokojnie, po czym podbiegł do lin, unosząc rękę w górę, uśmiechając się od ucha do ucha. Wtedy to wszedł do bezpiecznego narożnika, rozpinając swą kurtkę i wyciągając ją ku sędziemu. Przez krótką chwilę podrażnił się z arbitrem, nie oddając mu swego stroju, po czym ostatecznie wypuścił materiał z rąk, spokojnie opierając się o gąbki w narożniku, oczekując na swego przeciwnika, który powinien zaraz pojawić się w kwadratowym pierścieniu.

No to mamy rewanżyk za wydarzenia sprzed tygodnia (fabularnego oczywiście. ) Proponuję, abyście napisali na początek opis sytuacji, bo z pewnością JTG nie jest zadowolony z faktu, że przegrał, a Noam pewnie wręcz przeciwnie - rozpiera go energia, czując się dowartościowany, zdobywając pas NXT zaledwie po dwóch walkach w WWE! Nie ma co ględzić, bo pewnie i tak nie przeczytacie. xD Więc:

Opis Sytuacji na maksymalnie 300 słów tak, abyście mogli się wykazać. Powodzonka. ;>

Akcje sprzed tygodnia wcale nie pomagają mi się skupić na dzisiejszej walce. Najlepsza okazja na chwałę, jaka mogła mi się przytrafić, wyślizgnęła mi się przez palce jakbym próbował trzymać w garści wodę. Patrząc w kierunku tego, który sprawił, że złoto uciekło mi sprzed nosa, na twarzy malował mi się grymas zdenerwowania. Zacząłem mamrotać pod nosem różne, nieprzyjemne słowa w kierunku Żydowskiego zapaśnika, a z każdym kolejnym słowem moja twarz wykrzywiała się coraz bardziej, jakby samo myślenie o Noamie przyprawiało mnie o mdłości. Cały czas przed oczami mam powtórki z ostatniej przegranej. To ja powinienem być mistrzem... to ja powinienem stać teraz w ringu z uniesionym do góry pasem i pokazywać swoją wyższość nad aktualnym rywalem, jak i nad całą resztą, gdzieś tam siedzących zawodników. Miałem już dosyć słuchania tej dennej melodii, którą nucili fani mojego przeciwnika. Sprawiała, że miałem ochotę olać tę walkę i opuścić arenę bez względu na wiążące się z tym konsekwencje. Wtedy właśnie pomyślałem, że właśnie dlatego powinienem tutaj zostać i pokazać wszystkim, że ten ich tak zwany mistrz, jest tak naprawdę tylko osobą, której dopisało szczęście. Próbowałem wychwycić nieliczne wsparcie ze strony moich fanów, ale nie dało rady usłyszeć żadnego z nich, jakby po jednym nieudanym wieczorze stwierdzili, że JTG jest nikim. Frajerzy. Dzisiaj udowodnię, że jestem w stanie pokonać aktualnego mistrza NxT, a na Royal Rumble pokażę, że to ja jestem prawdziwym mistrzem, osobą która na ten tytuł zasługuje najbardziej. Nie chciałem już dłużej czekać. Zrzuciłem z siebie wszystkie zbędne dodatki i machnąłem na sędziego wykrzykując "Dawaj sygnał, sku*wysynie!" Jeszcze zanim sędzia kazał zabić w gong, wskazałem na swoje biodra ruchami dłoni, sugerując Noamowi, że już niedługo pas mistrzowski trafi do mnie. Od razu po tym, z pyszałkowatym uśmiechem, przeczesałem fryzurę i machnąłem ramionami w stronę rywala, jakbym chciał ochlapać go potem. "Bring it on!"

W końcu rozbrzmiał gong. Wtedy to obaj poczęliśmy krążyć po pierścieniu, starając się wyczuć słaby punkt przeciwnika. Dopiero po chwili Jay popędził w moją stronę, aby zapiąć szczelny klincz. Stanąłem twardo na nogach, nie pozwalając się przepchnąć, po czym sam począłem stawiać powolne kroki w przód, aż w końcu sam umieściłem Jaya przy linach. Trwaliśmy tak przez dłuższą chwilę, dopóki sędzia nas nie rozdzielił. Wtedy raz jeszcze zamknęliśmy się nawzajem w klinczu. Powtórzyła się poprzednia akcja, jednakże tym razem przeniosłem go do narożnika, a gdy arbiter usiłował nas rozdzielić, wymierzyłem Amerykaninowi silne kopnięcie w żebra. Wtedy popędziłem w stronę przeciwną, aby uderzyć plecami o narożnik i popędzić w stronę rywala, przed którym wyskoczyłem w górę, wbijając się łokciem prosto w jego twarz – Corner Back Elbow. Pod wpływem owego ciosu, mój rywal ruszył z powrotem w moją stronę. Postanowiłem więc umieścić swą głowę pod jego pachą, po czym ułożyłem swe ręce na jego brzuchu i przerzuciłem nad sobą, popisując się wspaniałym, acz krótkim mostkiem – Northern Lights Suplex. Ułożywszy rywala na ziemi, podszedłem do jednej z lin, rozkładając ręce na boki, w geście zwycięstwa. Obejrzałem się następnie za siebie, a widząc powoli wstającego JTG’ego, odbiłem się od gum, aby następnie popędzić w jego stronę, witając z podeszwami swych wrestlingowych butów – Basement Dropkick. Odgarnąłem spływające na twarz włosy, stając nieopodal oponenta, ruchami rąk zachęcając go do powstania na równe nogi. Z delikatnym uśmiechem, pozwoliłem mu na powstanie, po czym wyniosłem go na barki, w stylu strażaków wynoszących ludzi z pożaru. Przeniosłem się następnie na środek kwadratowego pierścienia, po czym opadłem na jedno kolano, drugie wystawiając w górę, by zrzucić na nie Jaya brzuchem pierwszym – Fireman’s Carry Gutbuster! Błyskawicznie przeczołgałem się w jego stronę, kładąc się na nim plecami, jednocześnie unosząc nogę Gangstera. Dokładnie jak się spodziewałem, bark został podniesiony zaraz po drugim klepnięciu w matę przez sędziego.

Spojrzałem na rozłożonego na łopatkach rywala, ponownie zachęcając go do powstania na równe nogi, bez przerwy przy tym krzycząc. W końcu JTG powstał na równe nogi, na co ja zareagowałem błyskawicznym ruszeniem ku niemu, prostując prawą rękę, aby potężnym ciosem zwalić go z nóg na nowo – Lariat. Powalony na ziemię Jay natychmiast powstał na jedno ze swych kolan, tuż obok nie. Wskazałem w stronę naciągniętych sznurów, po czym pobiegłem w ich stronę, odbijając się od nich, a następnie powróciłem w jego stronę, wyskakując nieco w górę, by trafić go silnym kopnięciem prosto w szczękę – Single Leg Dropkick. Wtedy postanowiłem nieco spowolnić tępo walki. Powolnym krokiem ruszyłem ku niemu, spoglądając w dół. Pokręciłem jedynie głową, wiedząc, że me zwycięstwo jest coraz bliżej. Będąc już wystarczająco blisko, począłem uderzać podeszwami buta w jego kończyny. Wpierw prawa noga, kilka razy, następnie lewa noga, również kilka razy i ostatecznie obie kończyny górne – Multiple Stomps to Arms & Legs. JTG, bez przerwy trzymając się za szczególnie obolałą nogę. Działało to na mą korzyść, dlatego nikogo nie zdziwiło, że po chwili podskoczyłem w górę, wspierając się jego udem, na którym umieściłem lewą stopę, po czym potężnym kopnięciem prawej nogi trafiłem go w skroń, oraz tylną część głowy – Step-Up Enzuigiri!

Kopnięcie w głowę obaliło rywala na ziemię, ale jak się spodziewałem, ten zaraz powstał na nogi. Nieco już zdenerwowany, że wciąż się podnosi, więc też ruszyłem w jego stronę pewnym krokiem, chwytając go za rękę, zmuszając Amerykanina aby się pochylił. Uderzyłem kilka razy otwartą dłonią w jego bark, aby osłabić przed następną akcją, po czym obaliłem twarzą pierwszą na matę. Wykręciłem jego rękę w nienaturalny sposób, za pomocą swych nóg, po czym splotłem ze sobą swe dłonie, umieszczając je na twarzy Jaya. Począłem ciągnąć mocno do siebie, mając nadzieję, iż walka szybko się zakończy – Arm-Trap Crossface!

Skubany radził sobie całkiem nieźle od samego początku starcia, ale w końcu zobaczyłem możliwość do przejęcia inicjatywy. Dosyć mocno poobijany wróciłem do pionu i poczekałem aż przeciwnik zrobi pierwszy krok. Chwycił mnie za ramię i wtedy wykorzystałem moment nieuwagi rywala i wolną ręką złapałem za dłoń Noama, którą mnie przytrzymywał i zwinnym obrotem przewinąłem się pod nim, tym samym wykręcając mu bark. Stałem obok niego i mocno naciskając na wykręcone stawy przytrzymałem go tak przez kilka sekund. Kiedy udało mi się odzyskać trochę sił, wymierzyłem Kick'a w biodro "Izraelskiej Ikony" i puściłem trzymaną dłoń. Szybkim krokiem stanąłem za przeciwnikiem i chwytając go w pasie przerzuciłem przez głowę, wbijając go w matę German Suplex'em. Sam zostałem chwilę na macie, żeby odpocząć, ale jak tylko mogłem to od razu stanąłem na nogi.