Stojąc w ringu po wygranej walce, nie mogłem przestać się uśmiechać. W końcu mój wsyiłek pryniósł efekt. Poczekałem aż mój theme song ucichnie, wciąż łapiąc z trudem oddech i sięgnąłem po mikrofon.


- Słuchajcie... Wciąz ledwo mogę mówić... Ale powiem wam jedno... Udało się! 

Publiczność odpowiedziała głośnymi, pełnymi radości owacjami.

- Powiedziałbym że wygrałem, ale prawda jest taka że my wszyscy wygraliśmy. Nie zrobiłbym tego bez waszej pomocy i powinniście o tym wiedzieć. Każdą przeszkodę którą pokonuję, pokonuję ją dla was i z waszą pomocą. Nie mógłbym być bardziej wdzięczny. Ale prawda jest taka że najwieksze wyzwanie nadejdzie dopiero w niedzielę. Stanę na przeciw rywala który jest o wiele większy ode mnie, cięzszy ode mnie, bardziej doświadczony... Ale przede wszystkim jest z piekła rodem. Tydzień temu w walce wieczoru stałem w ringu z Kanem i miałem okazję się z nim zmierzyć. Uwierzcie mi, nic nie może się z tym równać. Bukmaherzy i sceptycy pewnie mnie już z miejsca skreślają. Przywykłem do tego. Przywykłęm do tego że nie ważne co zrobią i jak się zaprezentuję, oni mnie skreślają. Ale dobrze. Jeśli we mnie wątpią, to ja pokaże im na co mnie stać! Wejdę do ringu z demonem, zejdę z nim do najgłębszych czeluści piekieł i sprawie że nie będzie miał ochoty stamtąd wracać. A wtedy wy wszyscy, będziecie mogli nazwać mnie NOWYM MISTRZEM INTERKONTYENTALNYM! Ale to nie wszystko. Chcę by ta walka raz na zawsze uciszyła wszystkich krytyków. Jeśli mam wygrać z Kanem to chcę wygrać w sposób tak dosadny że nikt tego nie podważy. Dlatego Kane, pora sprawdzić ile w Tobie prawdziwego demona. W tę niedzielę, zmierzmy się w TABLES MATCHU! Pokaż że masz jaja i zaakceptuj wyzwanie!

Ziggler, pomimo ogromnego zmęczenia, stał na środku ringu trzymając mikrofon i czekał na reakcję, na słowa, które właśnie wypowiedział. Publiczność zareagowała bardzo żywiołowo, bowiem od zawsze lubili oni używanie stołów w świecie wrestlingu. Jeśli dodamy do tego pas interkontynentalny na szali, to na Tables, Ladders and Chairs PPV zapowiadał się kawał widowiska. Zostawało jednak pytanie - jaka będzie reakcja Wielkiego Czerwonego Potwora? Czy przyjmie wyzwanie Dolpha, czy pojawi się na arenie, czy jakkolwiek zareaguje. Kane nie przyzwyczaił do wielu rozbudowanych wypowiedzi, przemawiał czynami więc nikt nie wiedział czego się po nim spodziewać. Bądź co bądź, był przecież cholernie nieprzewidywalny. Mijały kolejne sekundy, cisza... Amerykanin zaczął prowokacyjnie wymachiwać rękoma w stronę rampy, by sprowokować Demona, którego nie było jednak widać nigdzie na horyzoncie. Wtem, przerażające płomienie wybuchły z każdego z czterech naroży ringu. Ogień, który z reguły zwiastował nadejście właśnie Kane'a. Lecz tym razem zamiast pierwszych dźwięków jego muzyki, zapadł totalny mrok. Czas płynął, fani z przerażeniem próbowali się dopatrzeć czegokolwiek jednak widoczność była zerowa. Po kilkunastu sekundach światła znów zapaliły się, nie było już ognia, była za to postać Zamaskowanej Bestii stojącej tuż za plecami zdezorientowanego Dolpha. Demon uderzył najpierw w głowę swej ofiary, by po chwili pochwycić ją za podgardle. Chciał On ukazać swą wyższość nad oponentem i przeszkodą do pasa Interkontynentalnego. Spojrzał mu głęboko w oczy, po czym wymierzył morderczy Chokeslam mocno obitemu już Zigglerowi. Było to swego rodzaju pastwienie się nad bezbronnym rywalem, lecz Potwór od zawsze pokazywał, że jest bezlitosny, bezwzględny, że nie odczuwa współczucia. Tak było również i wtedy. Konsekwencje rzuconego wyzwania w stronę Ulubieńca Szatana miały jednak dopiero nadejść, bowiem chciał On przekazać klarowną informację, pokazać kto sięgnie po mistrzostwo. Gdy blondwłosy wojownik leżał półprzytomny na śnieżnobiałej macie, Kane opuścił kwadratowy ring i podrywając płachtę okalającą go, zaczął szukać czegoś pod ringiem. Po chwili wszystko było już wiadomo, gdyż Zamaskowana Kreatura zaczęła wyciągać stół, stół który miał grać rolę główną w batalii o pas Interkontynentalny. Można było przyjąć to za zaakceptowanie wyzwania jednak dla Dolpha tamten wieczór jeszcze się nie skończył. Kane, rozstawiwszy stół nieopodal komentatorów, wrócił na pole bitwy po swego nieprzyjaciela. Gdy obaj byli już z powrotem w obszarach bliżej publiki, Demon ponownie pochwycił gardło swej ofiary. Na nic zdały się próby ucieczki Zigglera, który machał nogami i rękami na wszystkie strony próbując wydostać się z demonicznego potrzasku. Wielka Czerwona Maszyna była jednak dla niego zbyt siła. Chokeslam through the table był swoistym przekazem dla Zigglera oraz dla wszystkich zgromadzonych na hali oraz tym na zapleczu i przed telewizorami. Demon przyjął wyzwanie, pokazując zarazem swą ogromną, diabelską siłę, której nikt nie mógł się oprzeć. Ziggler był jego kolejną ofiarą, nieszczęśnikiem, który ponownie stanie w szranki z Potworem za kilka dni, próbując spełnić swe marzenia. Kane zaś pragnął zniszczyć pragnienia Zigglera w zarodku, a tamta noc była przedsmakiem tego, co miało wydarzyć się na TLC. Na arenie zapadła grobowa cisza, jakby właśnie odbywał się pogrzeb Dolpha. Potwór nie chciał jednak pozostawiać jakichkolwiek złudzeń, wyrwał mikrofon jednemu z konferansjerów, po czym stojąc nad zmasakrowanym truchłem ofiary, wypowiedział kilka słów.

- Przyjmuję wyzwanie i zapewniam Cię Dolph, że będziesz przeklinał dzień, w którym stanąłeś na mej drodze do pasa Interkontynentalnego. Obiecuje Ci, że nigdy nie wymażesz z głowy tego, co będziesz czuł gdy zostawię Twoje truchło tak, jak zostawiam je dziś... Będziesz jedynie moją kolejną ofiarą.... Ale dam Ci szansę, nie bądź głupi Dolph, jesteś jeszcze młody, nie zjawiaj się w niedzielny wieczór, a obiecuje, że będziesz żył jeszcze długo i szczęśliwie. Lecz jeśli się jednak pojawisz, wyślę Twą marną duszę wprost do mego Pana i nigdy już nie zaznasz spokoju! Nie musisz cierpieć Dolph, nie musisz cierpieć...

Po tych słowach rozległa się muzyka Demona, który rzuciwszy mikrofon o podłoże, spojrzał jeszcze na leżącego Zigglera, po czym udał się w stronę backstage'u. Wokół Zigglera zebrali się medycy i sędziowie, jego najwierniejsi fani z przerażeniem patrzyli się na rozwój wydarzeń, gdy jego oprawca opuszczał arenę.