Przemierzając najciemniejsze okolice naszego umysłu, nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie jak wielkie zło i nienawiść może przepływać przez żyły każdego z nas (na skutek pewnych zdarzeń), a szczególnie mnie. Będąc gnębionym oraz wyśmiewanym, zdajemy sobie sprawę z tego kim jesteśmy oraz badamy siłę naszej psychiki, która nie jest do końca zbadana i może nigdy nie będzie… Przypominając sobie, po co dokładnie tu jestem stałem spokojnie, biorąc głębokie oddechy i czekając na muzykę, która zwiastuje pojawienie się mojej niesamowitej osoby.



Kiedy muzyka rozbrzmiała na arenie, skierowałem się prosto przed siebie, stawiając przy tym pewne kroki, które symbolizowały dla mnie odwagę, którą zawsze wnosiłem do ringu bez względu na wszystko. Gdy stanąłem na rampie pozwoliłem wszystkim zobaczyć jak wygląda ich niechciany bohater - na mojej twarzy widniały czarno-białe barwy, sprawiające wrażenie jakbym nie miał skóry, tylko dokładnie widoczną czaszkę, które ciągnęły się aż poniżej klatki piersiowej. Na sobie założone miałem charakterystyczne dla mojej osoby futro z piór. Oczywiście również w ciemnym odcieniu.



Wtedy bardzo energicznie i agresywnie wydałem z siebie okrzyk, który zawsze powodował we mnie chęć rywalizacji i zadawania bólu. Budząc grozę na arenie, czułem jakbym miał władzę nad ich emocjami. To zawsze podbudowywało moją osobę, sprawiało, że czułem się jeszcze silniejszy.

Ring announcer: Making his way to the ring, from Las Vegas, Nevada weighed in at 215 pounds - Funny Bone!

Kiedy znalazłem się naprzeciw kwadratowego pierścienia, spojrzałem prosto przed siebie, myśląc o tym, jak wiele znaczy dla mnie ta chwila i dlaczego chcę udowodnić wszystkim, że kiedy wchodzę do kwadratowego pierścienia - chcę być zapamiętany przez wszystkich na arenie. Wodziłem jeszcze chwilę wzrokiem po ludziach, którzy spoglądali w moją stronę bez jakichkolwiek emocji na twarzy i dość wolnym krokiem zacząłem zmierzać do ringu.



Wślizgnąłem się tam jednak bardzo sprawnie, zajmując miejsce przy narożniku. Rzuciłem gdzieś swoje futro i ukucnąłem w samym rogu, spoglądając gdzieś w stronę ludzi i wtedy wiedziałem już, że jestem gotowy.

Pierwsze starcie od kiedy stałem się bestią. Jednak prawdziwy koszmar dopiero wyczekiwał na mojego rywala, jakim był dziś Mr. Anderson. Prawdopodobnie nie zdawał sobie sprawy z czym będzie miał dzisiaj do czynienia...
Kiedy byłem już w samym sercu ringu, praktycznie nie słyszałem ani trochę dopingu, który odnosiłby się do mojej osoby. Faworyzowanym zawodnikiem był oczywiście mój przeciwnik, który dumnie stał naprzeciw mnie i zaczął pokazywać jak dużych bicepsów to on nie ma... Ale czy aby na pewno to ma znaczenie w pojedynku?
Chwilę później można było odpowiedzieć na to nurtujące pytanie, ponieważ rzucił się na mnie jak szalony tuż po gongu, a ja zwyczajnie odsunąłem się w bok no i stało się... Wylądował w narożniku i to z własnej winy! Co za nieudacznik... Pokiwałem tylko głową na boki z uśmiechem na twarzy, a następnie chwyciłem go za głowę, uderzając nią brutalnie o kant miejsca, w którym się znalazł. Można było uznać to za zbyt brutalne i może... Niezbyt zgodne z zasadami, jednak dla mnie nie było w tym zagraniu nic, co mogło mnie przed tym wycofać. Kiedy było już po wszystkim, syknąłem głośno jak chętny ofiar wąż, nie zważając na uwagi sędziego oraz na to, że mój przeciwnik chyba delikatnie odpłynął po pierwszej akcji, a był to dopiero początek - końca... Zaczekałem jeszcze chwilę, delektując się chwilą, a gdy przeciwnik jakimś cudem pojawił się naprzeciw mnie, wysunąłem jedną nogę przygotowując ją do działania i sprawnie wyprowadziłem mocne kopnięcie prosto w klatkę piersiową (Kick to the Chest). Rywal po tym wszystkim bardzo szybko znalazł się w pozycji klęczącej. Znowu sprawiał wrażenie ledwo przytomnego. Czyżbym zassał się do jego duszy i żerował na jego nieszczęściu? Wtedy wymyśliłem jak dobrze osłabić jego twarz, aczkolwiek wykonałem dość sprawny wyskok, którym trafiłem w jego facjatę (Dropkick), posyłając go prosto na matę. To było niesamowite! Wszyscy parzyli jak ich idol po zaledwie kilku moich akcjach nie jest w stanie kontynuować pojedynku... A może po prostu odpuścił sobie i chce przegrać? Wszystko musiała wykonać ostatnia akcja! Demon Driver został bardzo szybko zaaplikowany, a następnie sędzia dokonał już tylko formalności klepiąc w matę trzy razy.
Kamera ukazała moją złowieszczo cieszącą się facjatę, a chwilę później nastąpiły reklamy.