Strong chce wykorzystać swoją przewagę i zapina dźwignię na Cedric'u. Roderick popełnił natomiast straszny błąd, bowiem wcześniej nie sprawdził w jakiej części ringu tego dokonuje! Alexander spokojnie złapał się dolnej liny, przez co sędzia był zmuszony przerwać ową torturę!

Roderick puścił, a speszony Cedric wydostał się z kwadratowego pierścienia. Obaj panowie są ZMĘCZENI i POOBIJANI, dlatego nawet punktacja zbliża się do końcowego Kto Ładniej. I teraz jeśli wygra Zone to walka nam się kończy, a jeśli Krizzy - odpowiedź nasuwa się sama - walka trwa nadal. Powodzenia!

Kto Ładniej na max. 320 słów!

Zone - 2,5pkt / Roderick Strong / Obrażenia: ŚREDNIE [11] (Głowa - 5, korpus - 3, Plecy - 3), Zmęczenie: ZMĘCZENIE!
krizzy - 1pkt / Cedrick Alexander / Obrażenia: KRYTYCZNE [14] (Głowa - 6, korpus - 4, szyja - 1, plecy - 3), Zmęczenie: ZMĘCZENIE!

Weźcie pod uwagę obrażenia oraz zmęczenie!

Jak na razie cała ta wyprawa kosztuje mnie więcej wysiłku, niż przynosi korzyści. Myślałem, że początek mojego panowania sprowadzi się do szybkiego ukarania tych, którzy się buntują i nie chcą zaakceptować mnie, jako swojego władcy. Roderick był zdecydowanie jednym z nich i skoro chce się stawiać, to dostanie to, na co zasługuje. Nie miałem zamiaru więcej popuszczać temu chłopkowi i stwarzać mu nadzieję, że w jakiś sposób może mnie przewyższyć. Wszyscy poddani musieli poznać potęgę swojego króla i zobaczyć na własne oczy, jak bezlitośnie potrafi się rozprawić z tymi, którzy myślą, że mają coś do powiedzenia. W tym momencie pisze się nowa historia.

Udało mi się przerwać torturę, którą wróg próbował zmusić mnie do poddania i zająć moje miejsce. Nie były to w żadnym stopniu mordercze tortury, co uświadomiło mi, że Roderick nie jest godzien zasiąść na moim tronie. Nie jest wystarczająco silny, ani trochę nie potrafi poradzić sobie w sytuacji, w której ma przewagę, a co dopiero w takiej, w której to ktoś inny jest górą. Już za chwilę taka sytuacja miała u niego nastąpić.

W momencie, kiedy uwolniłem się z uścisku, udało mi się wytoczyć poza ring. Z tego miejsca miałem widok na całe pole bitwy, na którym pozostał mój przeciwnik. Obok niego stał pasiasty sługus, który bezczelnie kazał mi wrócić do kwadratowego pierścienia i kontynuować potyczkę, a chwilę później zaczął odliczanie.

"Kto ci dał prawo głosu, nędzny niziołku?! Nie masz prawa rozkazywać swojemu Królowi! To ja mówię gdzie i kiedy jest toczony pojedynek!"

Te słowa jednak nie zrobiły wrażenia na sędzi, ale dzięki nim zyskałem trochę cennego czasu. Widząc, że Roderick pozostał przy linach, po wcześniejszym, nieudanym trzymaniu, skorzystałem z okazji i zbliżyłem się do apronu. Złapałem rywala za kostki i mocno pociągnąłem, przez co ten padł plecami na matę, a ja wyciągnąłem go poza ring. Opartego o krawędź ringu przeciwnika powitałem kilkoma silnymi Punch'ami. Kiedy stał ogłuszony, odsunąłem się na dwa kroki, żeby powalić go Yakuza Kick'iem wycelowanym w bok głowy. Podszedłem do niego i z rozłożonymi rękoma pochyliłem się przy jego twarzy.

"To jest moje królestwo! Kłaniaj się swojemu Panu!"

320+25

Znowu miałem wszystko pod kontrolą, a buntownik, którego przyszło mi ukarać zdawał się nie mieć już więcej sił się przeciwstawiać. Wyprostowałem plecy, żeby spojrzeć na twarze wszystkich zgromadzonych wokoło i jednym spojrzeniem uświadomić im, że moje panowanie zostało przypieczętowane. Ponownie pochyliłem się nad przeciwnikiem, tym razem, żeby postawić go do pionu. Ściskając jego głowę pod swoim ramieniem, wrzuciłem go na apron, po czym wziąłem lekki rozbieg, żeby dobić go jeszcze bardziej Leaping Dropkick'iem. Rywal z automatu wtoczył się pomiędzy liny, a ja podążyłem od razu za nim. Nie marnując czasu, ponownie ustawiłem go na nogi i niezwłocznie wykonałem Irish Whip w stronę narożnika. Sam udałem się do drugiego rogu, ustawionego po przekątnej, żeby wziąć rozbieg i poczęstować nieszczęśnika Concussion on Delivery. Obie podeszwy spotkały się z jego klatą, co było głównym składnikiem bólu, który mu dostarczyłem, z dodatkiem konstrukcji ringu, która pod wpływem akcji, dodała swoje pięć groszy i sprawiła ból jego plecom. Padłem na matę i mozolnie wróciłem do pionu. Przesunąłem jeszcze Roderick'a nieco dalej od narożnika, żeby mieć więcej miejsca na popis i zaraz po tym udałem się na najwyższą linę. Złapałem równowagę i z wyprostowanym ciałem rozłożyłem ręce, pozując niczym król przy swoim tronie. Natychmiast po tym wzbiłem się w powietrze i będąc w locie wykonałem ruch nogami, niczym żaba wykonująca daleki skok, po czym spadłem jak kula wystrzelona z katapulty na bezwładnego przeciwnika, kończąc całą potyczkę jedną ze swoich kończących akcji, Overtime. Sam odczułem upadek, przez co nie ruszyłem się z miejsca po bolesnym lądowaniu i tylko wyczekiwałem trzeciej sekundy odliczania. Po tych trzech sekundach wszystko miało być jasne. Cedric Alexander stanie się prawowitym władcą, a moja Królowa doceni moje umiejętności.