Norbert: 2 / Poziom Obrażeń: Brak / Poziom Zmęczenia: Zadyszka (nadal!)
Haris: 0 / Poziom Obrażeń: Średni [7] (Głowa - 6 / Plecy - 1) / Poziom Zmęczenia: Zadyszka (nadal!)

CM Punk szykuje się do wykonania Chair Shota. Trzyma krzesło wysoko nad głową, a gdy chce trzepnąć nim oponenta... ten nagle przeturlał się, dzięki czemu uchronił się od "pocisku" w głowę. Oboje zawodnicy zostali przyłapani na słabej kondycji. Zadyszki u zawodników spowodowało, że żaden z nich nie chciał atakować pierwszy - był to moment, w którym chcieli złapać trochę powietrza.

Krótkie Kto Ładniej na maksymalnie 120 słów!

Upokorzenie, smutek i niechęć to życia - to emocje, które powinny towarzyszyć osobie obrywającej łomot. Mnie to jednak nie dotyczyło - nie byłem ani smutny, ani przygnębiony. Wręcz przeciwnie, czułem świetnie. Teraz wiedziałem na ile stać tego zniewieściałego pozera.
Wiedziałem, że nie zostanę zaatakowany, przeciwnik nie miał jaj, aby ruszyć na mnie całym swym nakłam sił i choć spróbować mnie dobić. Nie, on wolał oprzeć się o barykadę i wyrazem twarzy zmęczonej dziwki łapać usilnie dech. Bawiło mnie to jak mało co - Mr. Best in the World nie miał siły, aby ruszyć do boju. Żałosne. Ja, w przeciwieństwie do nie miałem zamiaru się opieprzać - wolałem działać, więc gdy tylko wróciłem do pionu natychmiast ruszyłem w jego stronę. Nie słuchałem tego, co działo się w okół, nie myślałem o otaczających mnie ludziach i dźwiękach. Miałem cel - może niezbyt ambitny - który wiedziałem jak zrealizować. Była to najzwyklejsza chęć wzięcia vendetty.

152 słów

Ciało Nicka wystawiane dzisiaj było na pastwę losu, przechodziło istną drogę cierniową. Soczysty cios krzesłem dał mi sporą przewagę, a także chwilkę na złapanie głębszego wdechu. Ku zdziwieniu mój raj nie trwał zbyt długo, ponieważ kątem oka dojrzałem oponenta, który powoli wracał do siebie. Musiałem po raz kolejny zaatakować, dlatego chwyciłem wcześniej użyty przedmiot i wsadziłem go wprost pod głowę powoli unoszącego się konkurenta. Wszyscy już przeczuwali co najdzie w następstwie, dlatego uśmiechnąłem się do fanów w pierwszym rzędzie, aby ostatecznie ruszyć do celu - znajdując się już nad przeciwnikiem wybiłem się wysoko w górę, aby upaść butem na tył jego głowy (Curb Stomp on Chair). Jego czaszka została wgnieciona w krzesło, a krzyk z jego ust zagłuszył dosłownie każdego. Zaraz po idealnie zainkasowanej akcji wykrzyczałem wniebogłosy „Best in the World!”, otoczeniu momentalnie się to nie spodobało i zareagowali masą nienawiści w moim kierunku - głupia populacja niech myślą sobie co chcą, ale to ja jestem tutaj najlepszy! Złość niszczyła moją głowę, musiałem ją całkowicie wyładować, toteż jednym ruchem przywróciłem antagonistę do stójki, wtedy przełożyłem jego rękę za plecy, ażeby później wbić się w jego szyje (Pepsi Twist).

Moja głowa ciągle żądała zemsty, adrenalina dosłownie rozrywała żyły. Stypulacja nie stawiała mi żadnych warunków, miałem robić tylko swoje - wszystko, byleby dojechać zwycięsko do samego końca. Tym razem mój wzrok skupił się na ringu, a raczej na tym co znajduję się pod nim. Ciekawość zżerała mnie od środka - chciałem wykorzystać coś innego. Bez opamiętania ruszyłem w stronę owego miejsca, bez wahania poszperałem parę sekund pod matą, aż w końcu w moich dłoniach pojawił się kij do kendo. Uśmiech na twarzy rozciągnął się niewyobrażalnie szeroko, już nie mogłem się doczekać aż go połamie. Stało się to dość szybko, ponieważ zaraz po wyjęciu ekspresowo połamałem ową „zabawkę” na głowię podnoszącego się antagonisty (Kendo Stick Shot). On cierpiał coraz bardziej, a radość w mojej głowie nie znała granicy. Koniec końców znalazłem się w pozycji siedzącej na apronie ringu, miałem teraz chwilę dla siebie, aby zaczerpnąć powietrza, aczkolwiek cały czas bacznie obserwowałem poczynania przeciwnika.

Spoczywanie bezczynnie gryzło moją duszę, musiałem ciągle atakować, aby zaspokoić swój wewnętrzny głód. Niecny plan momentalnie zapalił światełko w głowie, zatem wturlałem się pod dolną liną do pola walki. Wstając na nogi upewniłem się, czy zawodnik powoli wchodził do ringu, tak się właśnie działo, ponieważ wdrapał się już na apron - wtedy zacząłem działać. Bezzwłocznie wskoczyłem na drugą linę, aby w efekcie uderzyć antagonistę prosto w twarz (Triangle Dropkick). Znowu wypadł poza centrum starcia upadając na zimną, betonową posadzkę. O dziwo chwilę po upadku szybko poderwał się na równe nogi, ponownie zaczął wyrażać chęć do rywalizacji, aczkolwiek jego starania zostały po chwili przerwane, gdyż wyskoczyłem nad liny trafiając całym ciałem w jego klatkę piersiową (Crossbody). Moja dominacja pożerała go w całości, w tym miejscu nawet nie miał czasu, aby łapnąć oddech. Spoglądając na jego twarz widziałem, iż miał już tego wszystkiego dość. Z chęcią zakończenia jego katuszy chwyciłem go za czaszkę i wsadziłem ją pomiędzy nogi, ażeby nareszcie obrócić jego ciało, by w rezultacie upadł kręgosłupem na kolano (Welcome to Chicago, Motherfucker). Koniec nadchodził przerażająco szybko.

Jak to możliwe, że nie byłem w stanie nic zrobić? Nie wiem. Każdy jeden atak rywala był celny, trafiał tam gdzie on zaplanował, jednak dość tego - pora się ogarnąć i wrócić do gry. Widząc, że ten pieprzony złamas usiłuje strącić mnie w krawędzi ringu postanowiłem pokrzyżować jego plany. W chwili, w której jego stopy zmierzały w moim kierunku chwyciłem się drugiej liny i robiąc lekki przysiad unikając tym samym kolejnej akcji. Jakież musiało być zdziwienie przeciwnika, gdy zamiast trafić mnie wbił się plecami w matę.


https://www.youtube.com/watch?v=xsfIZdG31J8 <<< tym się kierowałem.

Widok spoczywającego na macie zaskoczonego przeciwnika napawał mnie wstrętem i agresją jednocześnie. Gardziłem nim i jego marnym istnieniem, więc logicznym było, że czas je zakończyć. Niespiesznie powróciłem do ringu, doskonale wiedziałem, że rywal nie będzie w stanie mnie zaatakować. Unikając jego ciosu nie tyle zraniłem jego, co raczej rozbuchane ego tego śmiecia. Stając w narożniku czekałem na chwilę, w której rywal podniesie w końcu dupę do pionu. Musiałem go zniszczyć choćby dla samej zasady, bez osobistych podtekstów jedynie z powodu zwykłej możliwości.

Gdy już to, na co czekałem stało się faktem ma mojej twarzy pojawił się krzywy uśmiech zawiści, zaś ja sam wystartowałem w kierunku rywala tratując jego łeb Running Big Boot'em. Ten niczym szmaciana lalka wywiną w powietrzu salto po czym wbił się w podłoże ringu. Rozpędzony tym atakiem ustawiłem się w przeciwległym narożniku gotowy na zadanie kolejnego ciosu. Jedną ręką chwyciłem się lin, zaś drugą złożyłem w gest pistoletu: "Fuck you motherfucker" - wykrzyknąłem i pełną szybkością ruszyłem w jego stronę wykonując Running Elbow Drop. Nie rzucałem się do przypięcia, to nie była jeszcze ta pora.

Powróciwszy do pionu poczułem, jakby w moich płucach powstała próżnia - nie miałem czym oddychać i nie byłem w stanie tego ignorować. Omiatając szybkim spojrzeniem leżącego na nacie rywala byłem pewien, że na chwilę obecną nigdzie nie ucieknie. Spokojnym krokiem opuściłem ring, musiałem wydobyć spod niego kilka potrzebnych mi rzeczy. Na początek wyciągnąłem dwa krzesła i stół, które wrzuciłem do ringu. Teraz pora rozpocząć rzeź!

Rozstawiając jedno z krzesełek w centrum kwadratowego pierścienia miałem już plan na zadanie kolejnej porcji bólu memu rywalowi. Z łatwością podniosłem jego ciało i usadowiłem go na wspomnianym wcześniej krześle, następnie oddalając się w kierunku jednego z narożników. Wziąłem głęboki wdech, rozejrzałem się dookoła i wsłuchałem w odgłosy publiki. Ku memu zdziwieniu ci ludzie nie wykrzykiwali w moją stronę żadnych okrzyków nienawiści - wręcz przeciwnie starali się okazać mi wsparcie. Czyżbym się pomylił? Być może tak, jednak teraz nie miałem czasu na głębsze rozmyślania, musiałem zadać cios zanim siedzący na krześle złamas będzie w stanie wrócić do gry. Obierając za cel jego głowę wystartowałem i zaaplikowałem mu Superman Punch, po którym ten spadł z krzesła. Widząc jego chwilowo zamroczone truchło nie przejmowałem się ewentualnym atakiem z za pleców - z uśmiechem na mojej brodatej mordzie wpatrywałem się raz w niego, raz w dopingującą mnie widownię. Ci ludzie zasługują na pokaz prawdziwego wrestlingu, a nie jakieś udawane gówno!