Zone - 2pkt / Roderick Strong / Obrażenia: ŚREDNI [9] (Głowa - 5, korpus - 3, Plecy - 1), Zmęczenie: Brak (zadyszka przeminęła)
krizzy - 0pkt / Cedrick Alexander / Obrażenia: ŚREDNI [7] (Głowa - 3, korpus - 4), Zmęczenie: ZADYSZKA!


Wszystko układało się po myśli Cedrica, jednak liczenie nie poszło po jego myśli! Roderic odbija po dwóch!
Wyraźnie zdenerwowany odsuwa się w kierunku narożnika i siada w nim, zaś Strong leży zamroczony na macie i próbuje się podnieść.
Zapraszam Was do Opisu Sytuacji na 130 słów z tych pozycji.

Ostatnio edytowany przez Haris88 (2016-11-01 17:25:04)

Chłopiec przejął kontrolę nad walkę, to było pewne. Każdego jednakże złapać mogło zmęczenie, nie ważne czy odstawiał przed widownią szopkę traktującą o średniowiecznych Królach, czy cholera wie czym. Widocznie nie wiedział, że czarnuch taki jak on w tamtych czasach spieprzał przed lwami, jednak nie obchodziło mnie uświadamianie go o faktach historycznych. Powoli uniosłem się na kolana, z myślą, że dzisiejszego dnia Królowa przyjmie swego rycerza w wygiętej zbroi, ze złamanym kręgosłupem. Obróciłem się odpowiednio, by spojrzeć na przeciwnika. Patrzyłem na niego z obrzydzeniem, widziałem w nim jedynie wielkie dziecko żyjące w swym własnym świecie. Świecie, który miałem zamiar brutalnie zniszczyć, rzucając Cedrica na kolana, nie zasługiwał nawet na dotknięcie mojego buta. Wystartowałem w jego stronę, w ostatniej chwili obracając się ku niemu plecami, aby potraktować jego szczękę swym łokciem – Back Elbow. Zabawa dopiero się rozpoczyna.

135/130

Cycki pokaże!
--------------------------------------------------------------------------------

Ruszyłem dalej w kierunku przeciwnika, nadal nie spuszczając go z oczu. Chciałem upewnić się, że ten nadal jest w stanie walczyć, dlatego nachyliłem się nad jego sztywnym ciałem i musnąłem go w głowę leciutkim Slap'em. Roderick zrozumiał intencje tego ciosu i wycelował we mnie swój wzrok. Puściłem mu tylko szyderczy uśmiech i chwytając jego szyję, postawiłem na nogi. Ustawiłem go sobie wedle własnego życzenia silnym Kick'iem w brzuch, po czym, pierw wsuwając jego głowę między swoje nogi, wyniosłem na swoje barki. Z siedzącym na mnie rywalem przeszedłem kilka kroków w kierunku narożnika, po czym wgniotłem go w konstrukcję potężnym Buckle Bomb. Widząc jak ból go wygina, na twarzy malował mi się uśmiech zadowolenia. Pod wpływem uderzenia, Strong zaczął wychodzić z narożnika, co momentalnie wykorzystałem i obejmując go jedną ręką wokół uda, a drugą wokół szyi, szybkim obrotem wbiłem go teraz w matę Scoop Powerslam'em. Przez chwilę zostałem na klęczkach i wyrzuciłem z siebie resztki nabranego w płucach powietrza. Wstając, uspokajałem oddech, żeby być w stanie kontynuować na jak najwyższych obrotach. Ponownie ustawiłem rywala do pionu i od razu obiema dłońmi odepchnąłem go od siebie, by móc go dobrze trafić z wyprostowanej nogi w podbródek. Kiedy już został trafiony Superkick'iem, ku mojemu zaskoczeniu, nadal wił się na nogach. Jednak pod wpływem ciosu odwrócił się do mnie plecami, co dało mi okazję dołożyć kolejną akcję. Zaczepiłem dłonie na jego barkach i wystawiając przed siebie kolana, opadłem plecami na matę, ściągając plecy Roderick'a na moje kolana dobijając go Lungblower'em. Byłem na fali i nic nie wskazywało na to, że to się szybko zmieni.

Stanąłem oko w oko z wrogiem, który już niedługo zostanie stracony. Nie chciałem zawieść mojej Królowej w tak ważnej chwili, bo wiedziałem co mnie czeka, jeśli wrócę na tarczy, a nie z tarczą. Powolnymi ruchami skierowałem swój wzrok do góry, a ramiona rozłożyłem na boki, niczym łabędź, który rozkłada skrzydła, by pokazać swoją siłę. Chwilę później otwarte dłonie zamieniły się w kciuki skierowane do dołu, co miało oznaczać koniec.

Mocnym pchnięciem odsunąłem od siebie rywala i od razu ruszyłem w jego stronę. Nie chciałem atakować bezpośrednio, dlatego pochyliłem się i go ominąłem, żeby za moment wybić się ze środkowej liny. Zanim ten zdążył się odwrócić, ja już byłem w powietrzu i szybując niczym kawałek pergaminu na wietrze, trafiłem go Springboard Roundhouse Kick'iem. Ciężko stwierdzić co było mocniejsze - sam cios, czy upadek nim spowodowany. To było jednak mało ważne. Mogłem dalej kontynuować swoje rządy.

120+24 (im krótsze posty muszę pisać, tym bardziej chcę się rozpisywać )

Ponownie oddychałem ciężko. Temu cholernemu gnojkowi znowu się poszczęściło, lecz nawet szczęście czasem się kończyło. Nienawistne spojrzenie skierowałem na czarnucha, unosząc się na równe nogi, akurat w momencie, kiedy ten ruszył w mą stronę. Z miejsca wyskoczyłem w górę, trafiając potężnym, obunożnym kopnięciem prosto w twarz Cedrica – Dropkick. Miałem chwilę na odpoczynek, dlatego też nabrałem życiodajnego tlenu do płuc i na czworaka podszedłem do młodzika, chwytając go obiema rękami za głowę, ściskając ją pomiędzy dłońmi. ”Your Queen can suck my dick!”, ryknąłem, raz jeszcze zbierając ślinę w ustach, za czym naturalnie szło ponowne oplucie rywala.  Podniosłem się na równe nogi, z sadystycznym uśmiechem malującym się na mej twarzy, gdy w głowie narodził mi się kolejny brutalny pomysł, który jak najbardziej miałem zamiar zrealizować. Pomysł, który miał sprowadzić owe starcie na prawidłowe tory.

Odetchnąłem ciężko, uspokajając powoli swój oddech powolnym nabieraniem i wydychaniem powietrza. Oblizałem wargi, zerkając na rozłożonego na ziemie rywala. Postanowiłem nieco zwolnić tempo walki, dlatego też nie śpieszyłem się zbytnio z podejściem do Cedrica, którego ciało wsunąłem pod dolną linę, łapiąc do tego za nogi, na co sędzia zareagował błyskawicznym liczeniem. Zerknąwszy z uśmieszkiem na owego marnego człowieczka, upadłem na plecy, niczym w huśtawce uderzając gardłem oponenta prosto w naprężony sznur – Decapitator. Pociągnąłem go ponownie na równe nogi, wpierw witając szybkim punchem, aby wyprostować mą rękę i niemal z miejsca powalając oponenta na ziemie niesamowicie potężnym ciosem – Lariat.  Uśmiechnąwszy się sam do siebie, podchodząc do lin z uniesionymi rękami, na co plebs zgromadzonych na trybunach zareagował głośnym buczeniem, czym się oczywiście nie przejął, miast tego prychając. Akcje owe nie wymagały biegu, to też nie dyszałem już niczym dzik. Kiedy Alexander powstał na równe nogi, postanowiłem odbić się od lin, aby następnie wyskoczyć w górę, chwytając go za głowę i wbijając twarzą pierwszą w matę – Ace Crusher!

Tak o to udało mu się przejąć inicjatywę, bez żadnego problemu. Zerknąwszy na powstającego Cedrica, dojrzałem człowieka, który stał się moją pierwszą ofiarą w drodze na szczyt. Nie miał ze mną szans. Nikt nie miał szans. Momentalnie zaszedłem go od tyłu, łapiąc za ramiona, po czym błyskawicznie opadłem na plecy, wbijając swe kolana prosto w plecy rodaka – Lungblower. Wiedziałem, że już niedługo dojdzie do końca owego starcia, z moją ręką uniesioną przez sędziego, lecz nie na tym kończyłem. Szeroki uśmiech nie schodził mi z twarzy, zaraz przerolowałem się do tyłu, aby unieść oponenta w górę. Przerzuciłem jego rękę nad swym barkiem, po czym wyniosłem w górę, ponownie używając swego kolana jako broni, wbijającej się w plecy nieszczęśnika – Uranage Backbreaker. Plecy Alexandra były już w opłakanym stanie, lecz nie był to jeszcze koniec tortur. Zwolnienie działałoby mi na korzyść, dlatego też służący Królowej został obrócony na brzuch. Brutalnie ułożyłem kolano na jego plecach, chwytając za nogi i ciągnąc mocno do siebie – Strong Hold! Klep!