From a Champagne Supernova, in a Galaxy Far Far Away...

Cisza na arenie przerwana została przez wyzwalającą się z głośników muzykę początkową Gwiezdnych Wojen. Na titantronie pojawił się wypisany literami o niebieskim kolorze napis, po czym został zastąpiony powoli odpływającą w górę historią rodem z największych marzeń każdego fana owej wspaniałej serii, ze Szkotem w roli głównej. Po chwili z głośników wydobyła się piosenka ”Fair City Riots”, synchronizując się z wideo pokazującym owego młodzika w samych superlatywach. Po dłuższej chwili na rampie pojawiła się zakapturzona postać, w towarzystwie małego, zielonego ludzika, ubranego w podobne szaty co swój wyższy towarzysz. Postać rozłożyła ręce na boki, aby po chwili zrzucić brązowy strój, ukazując nikogo innego, jak Noama Dara! Ubrany w jasnoczerwoną, gwieździstą kurtkę, z rękami zaplecionymi za plecami, żując w spokoju gumę spojrzał w stronę kwadratowego pierścienia, w którym to już za chwilę miał pokazać swe umiejętności uwielbiającej go publiczności. Ring annoucer po chwili przyłożył mikrofon do ust, żeby przedstawić zawodnika, pomimo, że każdy w arenie świetnie go znał.
 
Introducing first! From Ayr, Scotland, United Kingdom, weighning at 178 lb, he is the Champagne Supernova... NOAAAAAM DAR! 
Noam po chwili zamienił poważną minę na szeroki uśmiech, przybił piątkę z Mistrzem Yodą i dziarskim krokiem ruszył ku ringowi, po drodze witając się z fanami, począwszy od najmłodszych, a skończywszy na starszych nawet od niego. Po kilkunastu krokach przystanął, rozglądając się po trybunach, po czym przybijając kolejną piątkę, tym razem z jednym z fanów, wskoczył na stalowe schodki, skąd pojawił się na apronie, wchodząc następnie pomiędzy trzecią, a drugą liną. Przez chwilę stał spokojnie, po czym podbiegł do lin, unosząc rękę w górę, uśmiechając się od ucha do ucha. Wtedy to wszedł do bezpiecznego narożnika, rozpinając swą kurtkę i wyciągając ją ku sędziemu. Przez krótką chwilę podrażnił się z arbitrem, nie oddając mu swego stroju, po czym ostatecznie wypuścił materiał z rąk, spokojnie opierając się o gąbki w narożniku, oczekując na swego przeciwnika, który powinien zaraz pojawić się w kwadratowym pierścieniu.

Fajnie, obydwaj debiutujecie i dostajecie KŁ na 345 słów. Powodzenia.

Tak jak to wcześniej powiedziałem, stres nie dawał mi się we znaki. Mierzyłem się z nim osiem lat temu, gdy po raz pierwszy stawałem w kwadratowym pierścieniu, dopiero poznając owy biznes. Byłem teraz niczym Luke z Nowej Nadziei, lecz teraz przypominałem bardziej ową postać z Powrotu Jedi. Na przyjrzenie się memu oponentowi nie pozwolili fani, którzy w momencie, gdy wszystko ucichło, poczęli nucić dobrze znany każdemu maniakowi Gwiezdnych Wojen, Imperialny Marsz. Rozejrzałem się po trybunach, po czym złączyłem stopy ze sobą i podskakując w rytmie zacząłem im dyrygować, na co zareagowali jeszcze głośniejszym nuceniem. Całą tą sielankę przerwało potrójne uderzenie w gong, sygnalizującą początek starcia, dlatego też błyskawicznie obróciłem się ku Stalkerowi, dopiero teraz mierząc go wzrokiem. 

Ugiąłem lekko kolana, uniesieniem rąk w górę sygnalizując chęć do zwarcia, w którym czułem się jak Darth Vader dusząc jednego ze swoich podwładnych, czyli świetnie. Wreszcie spotkaliśmy się w samym centrum pierścienia, usiłując przepchnąć tego drugiego tak, aby zyskać inicjatywę. Trwaliśmy tak przez dłuższą chwilę, aż w końcu zdołałem przeciwnika wymanewrować, przechodząc za jego plecy, czego skutkiem było trzepnięcie nim o matę z niesamowitą siłą - Waist-Lock Takedown! Fala oklasków uznania zagłuszyła nawet komentatorów, których dotąd słyszałem całkiem dobrze. Nie skupiałem się jednakże na tym, gdyż Japończyk momentalnie uniósł się na równe nogi, ponownie próbując klinczu, co skończyło się dla niego zapiętym na jego głowie Headlockiem. Ponownie wymanewrowałem rywala, niczym dziecko uczące się dopiero chodzić. Przewidziałem, iż chwilę później wprawi moje ciało w ruch za pomocą nierozerwalnych sznurów, co też wykorzystałem, potężnym kopniakiem trafiając prosto w jego nogę, co spowodowało iż opadł na kolana – Running Leg Kick! To z kolei podawało mi szanse, której  grzechem było nie wykorzystać. Wpierw jednak, uniosłem wysoko rękę, składając pocałunek na swym nadgarstku, co było mym znakiem rozpoznawczym. Gdy już zdołałem podnieść kolejny cheer wśród widowni, pędem ruszyłem w stronę lin, nabierając szybkości, po czym przywitałem twarz oponenta z podeszwami swych butów, dzięki czemu ten już w początkowych momentach starcia odbywał randkę ze matą, poznaczoną trudami wcześniejszych starć – Basement Dropkick!

Już na samym początku starcia zdołałem zdominować rywala, leżącego w obecnej chwili pod moimi nogami. Wiedziałem, że powinienem zacząć otwierać sobie drogę do zapięcia mej firmowej dźwigni, dlatego też zacząłem przechadzać się wokół ofiary, co chwile bezlitośnie następując na kończyny osobnika - Multiple Stomps to Arms and Legs! Noga Japończyka już w pierwszych momentach walki nie zdawała się być w najlepszej dyspozycji, to właśnie ją miałem zamiar obrać za swój cel. Właśnie ją chwyciłem w ręce, mocnym szarpnięciem unosząc z powrotem na równe nogi. Stalkerowi nie dane było jednakże postać na nich dłużej, gdyż natychmiast opadłem na plecy, boleśnie wykręcajac ową kończynę, co łączyło się również z przerzuceniem reszty jego ciała nad sobą - Dragon Screw Leg Whip! Również na to, że mój oponent zdołał podnieść się z pomocą lin miałem przysłowiowe lekarstwo. W momencie, gdy obrócił się tyłem do mnie samego, starając się dojść do siebie, z impetem wymierzyłem potężne kopnięcie w jego pięte - Leg Sweep! Nabierając coraz więcej pewności siebie, uniosłem ręke w górę, zagrzewając publiczność do dalszego dopingu. Nie mogłem ukryć, iż Stalker ułożył się w dogodnej pozycji. Z pomocą górnej liny wyskoczyłem wysoko w górę, aby ponownie wbić podeszwę buta w twarz adwersarza - Rope Assisted Stomp!

Raz jeszcze chwyciłem go za obolałą część ciała, zaciagąjąc w ten spośób do jednego z cornerów, gdzie boleśnie owinąłem ją wokół napiętych do maximum gum. Uniosłem rękę w górę, podskakując kilka razy, po czym ruszyłem w stronę przeciwległych lin, dzięki którym nabrałem szybkości. Docierając do rywala, z impetem trafiłem butami prosto w ową torturowaną kończynę - Low Dropkick to the Knee bended on the rope! Ryk bólu u nieprzyjaciela niezmiernie mnie ucieszył, gdyż oznaczało to, że zbliżałem się wielkimi krokami do zwycięstwa. Zerknąłem na leżącego obok mnie Japończyka, oraz na jego nogę, bezwładnie ułożoną na drugiej linie. Pewnym ruchem wskoczyłem na narożnik, spoglądając w dół i wzbiłem się w powietrze, zeskakując stopami prosto na zmasakrowaną nogę przeciwnika - Diving Double Foot Stomp to the Knee! Całym ciałem przyparłem Stalkera do maty, starając się przypiąć, lecz sędzia zaprzestał klepania już po dwóch uderzeniach. Nieco zawiedziony kontynuowałem więc ofensywę, ponownie następując kilka razy na kończyny obecnego nemezis - Multiple Stomps to the Arms and Legs! Wciąż słyszałem doping fanów dodający mi sił. Oczekiwali, że zwycięże, a ja nie miałem zamiaru ich zawieść. Obróciłem więc Japońca na brzuch, boleśnie krzyżując jego kostki, napierając mocno na nie kolanami, zapinając akcje zwaną Indian Deathlock. Nie był to jednakże koniec, gdyż pochyliłem się do przodu, splatając ze sobą dłonie, które umieściłem pod szczęką Stalkera i począłem ciągnąć mocno do siebie - Indian Deathlock + STF*!

*UM. Iron Grip!

Poproszę o link do dźwigni, bo nie jestem pewien.

No tak! Pech to pech! Zostałem uwięziony w pozycji, która sprawiała mi niesamowity ból. Wszystko wyglądało bardzo niedobrze i sytuacja z minuty na minuty była gorsza. Postanowiłem jednak nie składać broni i popracować trochę ciałem w taki sposób, aby doczołgać się do lin. Aczkolwiek po chwili ręką, którą się podpierałem wyprowadziłem kilka mocnych ciosów rywalowi, co sprawiło, że ten stracił lekką koncentrację i znacznie poluźnił submission. Po chwili doczołgałem się do lin i chwyciłem się nich bezpośrednio. Za chwilę wolność!