+24. Godzinę temu wróciłem z trasy. Padam na twarz.

-------------------------------------------------------------------------------

I znowu to samo...Słabość? Brak koncentracji? Dezorientacja? A może zwykła głupota? Sam już nie wiem jak nazwać własną nieudolność. Na siłę staram się szukać przyczyny we wszystkim, nawet w ludzkim pierwiastku tkwiącym wewnątrz mego ciała. We wszystkim, tylko nie w sobie...Jak długo mam się jeszcze oszukiwać? Druga próba eliminacji i druga porażka. A co gorsza, zaczynałem odczuwać ból. Każdy mięsień, każda pęknięta kość, każdy nadszarpnięty nerw...Zrozumiałem, że z własną anatomią nie wygram. Jestem w tym pojedynku od początku i z kolejnym atakiem ubywa mi sił. Wpatrując się w sufit tej pieprzonej klatki z trudem łapałem powietrze. Tysiące myśli galopowały mi przez głowę próbując wywrzeć jakiś wpływ, a wśród nich ta najgorsza. Wołająca z granicy mojej natury- ,,Poddaj się"

"WEŹ SIĘ W GARŚĆ DO CHOLERY. POKAŻ IM CZYM JEST PIEKŁO"

Przerażający ryk Demona wybudził mnie ze śpiączki. Poczułem się, jakbym przed chwilą przyjął soczyste uderzenie w twarz. Nie miałem wątpliwości, że mój kompan tchnął we mnie nowe życie. Tętno wewnątrz żył gwałtownie przyśpieszyło, a dawka jego jadu wyzwoliła dodatkowe pokłady gniewu i żądzy krwi. Wszystko, co było oznaką słabości zniknęło jak za dotknięciem magicznej różdżki. Nawet Sukuby nie były już tak pewne swego - ujrzały bowiem we mnie potęgę i Żniwiarza, którym zawsze byłem.

Gdy poderwałem swój tułów, trybuny oszalały. Undertaker po raz kolejnych powstał z martwych, a świadkiem tego był Bully. Zwalając go na deski mocnym Clothesline'm - wróciłem do gry.

200/200
30/30

Ostatnio edytowany przez Ragarot (2014-06-02 15:19:23)

Przyklękując na jedno kolano, wsparty o prawą rękę, z nieprzytomnym wzrokiem wbitym prosto w deski, zachłannie łapię kolejne chełsty powietrza. Każde kolejne tchnienie przyprawia mnie o niemiłosierny ból w klatce piersiowej, ale - paradoksalnie - przynosi mi ulgę. I - mimo, iż mogłoby się wydawać, że jeden oddech to tylko mała kropla na otwartym morzu - za każdym kolejnym razem, kiedy kolejna dawka powietrza napełnia me płuca, wykonuję podróż o lata świetlne do odzyskania spokoju oraz harmonii mojego wewnętrznego ducha.

Dobrze. Jeszcze jeden wdech i ruszamy - odpowiedziałem po cichu na nasilające się pytania mojej jaźni - "kiedy będziesz gotów?"

Nagle mój nieobecny wzrok przestał już penetrować ringową matę, wbijając się w znajdującego o zaledwie trzy kroki ode mnie CM Punka. Ponadto wcale już nie był nieobecny. Z moich oczu dało się wyczytać wyraźnie rysujące emocje, a przeważającymi były złość oraz nieposkromiona, niehumanitarna agresja. W tych wszystkich awanturniczych emocjach, które zostały zdradzone przez me źrenice, był też jednak frapujący i niezrozumiały dla nikogo spokój... Nim jednak ruszyłem do przodu z ofensywą, zgrabnym ruchem dłoni odgarnąłem opadające mi na twarz włosy. Nie miałem już zamiaru przez kolejny, absurdalny czy nonszalancki błąd, wpadać w kolejne tarapaty. W końcu dopiero co udało mi się wyjść obronną ręką z jednych. Teraz jednak wiem, że nic, ani nikt już mi nie przeszkodzi. Bezdźwięcznie dźwignąłem się na obie swe dolne kończyny i po cichutku cofnąłem o krok do tyłu - tak by móc oprzeć się o narożnik. W całym swym działaniu oraz intrydze, byłem cichy, jak mysz oraz przebiegły, niczym lis wabiący kurę w przygotowaną wcześniej zasadzkę. Punk nie mógł nic wiedzieć.. Oczyma wyobraźni już widzę to, co się za chwilę stanie. Już widzę, jak zbiera resztki godności, szukając jej po macie z podobnym skutkiem, co dziecko lizaka, będąc w środku gęstej mgły. Póki co jednak mozolnie zbiera się z maty. Jeszcze chwila.. Jeszcze moment... Wstał. Moment ten wnet został przeze mnie okraszony szorstkim uśmiechem, po którym wystrzeliwuję niczym z procy i ścinam z nóg adwersarza bestialskim Clotheslinem!

Ostatnio edytowany przez Krzysztof (2014-06-02 15:22:05)

Zaledwie kilka sekund temu, byłem o włos od końca mej przygody z komorą eliminacji, lecz duch walki jakim dysponuję dał o sobie znać i nie pozwolił na odesłanie mnie do doliny śmierci. Deadman sam nie mógł też w to uwierzyć, w jego oczach mogłem dostrzec pokłady wściekłości jakich nigdy jeszcze nie wyzwolił, i tak też pozostanie. Wiek w jakim aktualnie jest żniwiarz, nie pozwala mu już na jakikolwiek większe ryzyko. Z dnia na dzień starzeje się coraz bardziej, jego kończyny zarówno dolne jak i górne tracą na swej sile, dlatego też one staną się moim celem numer jeden. Jeden ruch, może zadecydować o jakimkolwiek poważniejszym rozwiązaniu tej sprawy, jedna chwila nie uwagi któregoś skończy się jego całkowitym końcem. Publiczność już wiedziała, który z nas będzie przegranym, a więc muszę wszystko uczynić by zaprzeczyć ich twierdzeniom. Momentalnie poderwałem się z aktualnie zajmowanego miejsca, tylko po to by wpaść w objęcia któregoś z cornerów, i spokojnie w nim odpocząć. Wydawać by się mogło, iż Taker uczyni to samo. Myliłem się, zachowanie staruszka było całkowicie nie naturalne. Widać było, że w jego głowie dzieję się coś nie zwykłego. Po niespełna kilku sekundach, postępowanie umarlaka wróciło do całkowitej normy. Wiedziałem, że demon który steruję żniwiarzem powrócił, i przemówił do niego, a wróży to dla mnie nie lada kłopoty.

215 słów.

Mądrość, która nie kiedyś rozdawała karty w ringu, dziś jest niszczona przez swą fałszywą przyjaciółkę - Charyzmę. Wysłannik urokliwości, z dziecinną łatwością rozprawiał się z Synem Asertywności, chcąc za wszelką cenę skrócić przygodę jego przygodę w komorze eliminacji. Nie wie jednak, iż Chris oraz zwolennicy nieskazitelności szybko zostaną nauczeni szacunku w stosunku do elity pochodzącej od cywilizacji błyskotliwości...


Christian wymierzał w mą stronę kolejne ciosy, które miały za zadanie obezwładnić mnie, dzięki czemu stanę się łatwym kąskiem tego ignoranta... Kapitan Charyzma już miał wykonać kolejny atak w mą stronę, gdy nagle resztkami sił ukucnąłem przed jego kończyną, prędko czmychając jak najdalej od Reso. Niepewnie stanąłem w narożniku, będąc gotowy na każdy ruch ze strony konkurenta. Chris, arogancko się do mnie uśmiechając, po chwili znów ruszył ku mej personie z zamiarem wykonania swej serii ciosów. I tak też się zaczęło... Gwałtowna wymiana ciosów pomiędzy nami doprowadziła do tego, że obaj staliśmy na przeciw siebie, próbując wymierzyć ten ostatni cios... Pod wpływem zamroczenia, bezradnie upadłem na deski, ale szybko powróciłem na nogi. Nie wiedziałem jednak, że Chris chce mi wykonać swą akcję, abym na dobre pożegnał się z inicjatywą. Odwróciłem się w jego kierunku a ten wyskoczył w powietrze z zamiarem wykonania słynnego kopnięcia! Mądrość czuwa i nie opuści mnie w takiej chwili... Natychmiast ukucnąłem przed jego nogami, powodując niemiły upadek u antagonisty. Jednakże wstał, odwrócił się w moją stronę, toteż silnym Knee Facebreaker'em chwilowo uciszyłem Kapitana, który padł na deski... Zadowolony, stanąłem nad zwłokami rywala, w geście hegemonii rozłożyłem swe ręce, wykrzykując: You're Welcome!

Wszystko poszło nie po mej myśli. Choć dominowałem, to upadłem niemal na samo dno. Z jednej bitwy między Życiem a Śmiercią, rozpętała się prawdziwa wojna. W tym momencie każdy był wrogiem każdego. Wszystkim bowiem przeświecał jeden cel - mistrzostwo WWE. Jedna osoba mogła tylko opuścić Dom Cierpienia jako zwycięzca. Na początku to ja byłem faworytem, jednak przebieg tego starcia zweryfikował wszystkie plany i domysły. Wiedziałem, że chcąc ugrać cokolwiek podczas tej batalii, musi ubyć mi jednego rywala. Dwa razy byłem już blisko eliminacji, ale wciąż nie ubyło nikogo. Wpatrując się we wszystkich moich przeciwników zrozumiałem, że największym zagrożeniem jest CM Punk.

Ten sam pogląd wyznawali dwaj śmiertelnicy, którzy jeszcze przed chwilą próbowali się mnie stąd pozbyć - Sandow i Rey. Rzuciłem jednak na nich urok, który zaczął w końcu przynosić efekty. Pod wpływem czarnej magii zawarli ze mną pakt, który miał nam pomóc w wyeliminowaniu Brooksa. Będąc pewnym swego nie czekałem dłużej. Widząc jak Edge i Chrystian się wycofują, doskoczyłem do zdezorientowanego Philipa i silnym uderzeniem z kolana w brzuch, przygotowałem go pod akcję kończąca.

Włożyłem jego głowę miedzy nogi, dałem "sojusznikom" sygnał, by szykowali się do swej części zadania, a następnie wyniosłem go nad barki i rzuciłem nim o matę wykonując Last Ride, które zostało wzmocnione...

Punk leżał nieprzytomny na deskach, nad nim stali Bully oraz Umarlak, wpatrywali się we mnie czekając na mój ruch. Po chwilowym dylematem, na czyją pójść stronę, ratować obezwładnionego Brooksa? Czy może dokończyć dzieło moich obecnych współzawodników? Co robić? Stojąc z rozłożonymi rękoma, po chwili namysłu, ruszyłem w ich stronę, stanąłem nad zwłokami, wzniosłem ku górze swą prawą kończynę, po czym zakręciłem nią o sto osiemdziesiąt stopni, celnie wbijając się w przeponę mistrza WWE. Takim oto sposobem wymierzyłem Cubito Aequet! A antyfani głośnym buczeniem w mą stronę, chcieli tylko mnie rozdrażnić, lecz ja z aroganckim uśmiechem, zachęciłem mych przyjaciół do wspólnego przypięcia byłego może mistrza... Rzuciłem się na jego ciało, Żniwiarz usiadł na mnie, a Bully chwycił za nogi, sędzia zaczął klepać w matę...




*Poprawa nazwy zawodnika: z Taker na Brooks.

Ostatnio edytowany przez KeviN (2014-06-03 16:29:54)

Wszyscy myśleli że Christian jak ten głodny walki, chętny zwycięstwa włączy się teraz do otwartego konfliktu. Ich zdziwienie przez to było ogromne, gdyż Kapitan Charyzma jakby nigdy nic oparł się o narożnik i obserwował. Po prostu stał nie okazując żadnych emocji. Dopiero później dotarło do wszystkich iż jest to taktyka idealna. Oczekiwanie na najlepszy moment i dobicie rywala, gdy ten nie będzie się tego spodziewał. Tak właśnie ma być...