Na arenie zaczął pobrzmiewać doskonale znany wszystkim fanom WWE utwór - a co za tym idzie - wywołał on wielkie poruszenie wśród widowni. Najwięcej było tych, którzy po prostu pozytywnie zareagowali na niedoszłe jeszcze pojawienie się w ringu Jeffa Hardego. Można było również usłyszeć głosy niezadowolenia, ale było ich o wiele, wiele mniej. W końcu pojawił się on, sam Charismatic Enigma, który w szaleńczym tańcu zjawił się na rampie.

Po którym przedstawieniu, które zgotował nam Jeff, ruszył w kierunku ringu. Oczywiście nie obyło się bez zbijania piątek ze swoimi fanami, którzy znajdowali się najbliżej. Jeden z nich dostał nawet koszulkę od swojego idola.

Introduce to the ring, from Cameron, North Carolina, weightin'
225 Pounds... "The Charismatic Enigma" ... Jeeeff Haaardy!

Enigma w końcu zjawił się w środku kwadratowego pierścienia, a w nim zmienia się on automatycznie w bestię, która gotowa jest rozprawić się ze swoim kolejnym wyzwaniem. Wskoczył na jeden z narożników, co znów spowodowało pozytywny wybuch energii wśród widowni. Rozłożył szeroko ręce, a następnie uniesiony przez skrzydła swoich fanów był gotów do rozpoczęcia pojedynku.

Ostatnio edytowany przez Yankess (2018-07-06 00:39:18)

Quiet on the set. Can we please have quiet on the set.



AWESOME!!!

Przy dźwiękach "I came to play" pojawiła się jak zwykle świetnie wyglądająca para. The Miz w swoich okularach przeciwsłonecznych oraz z pasem interkontynentalnym na ramieniu wszedł z Maryse za rękę do ringu, nie zwracając uwagi na buczenie fanów. Po czym rozsiadł się na linach pozując do kamery.

Na arenie panowała istna grobowa atmosfera. Stłumione odgłosy publiczności przerywały od czasu do czasu ciszę panującą na całej arenie. Wszyscy fani spoczywali na swych miejscach obserwując główną rampę. Nagle na telebimie pojawiły się pewne napisy, a dokładniej trzy wyrazy przez które cała zgromadzona publiczność powstała z miejsc i na przemian poczęła skanować nazwę nadchodzącego zapaśnika, inni zaś wręcz ze zdwojoną siłą poczęli przybierać charakterystyczną pozę dla tego zapaśnika, okazując w ten sposób swe zadowolenie i zarazem podniecenie. Kiedy kamera w końcu swój obiektyw skierowała na wielki ekran widniały tam dane ulubieńca i zarazem zagrożenia innych gwiazd WWE. Po upływie kilku sekund z głośników wybrzmiało dobrze znana ścieżka dźwiękowa. Odgłosy krzyczanego Burn It Down zaparły powietrze w piersiach niejednego krytyka. Na rampie pojawiła się długo wyczekiwana persona, a jest nią Seth Rollins! Fani WWE od razu zareagowali na jego przybycie solidnym sloganem "Seth, Seth Seth". Freakin`, jak gdyby nic ustawił się na samym środku rampy, po czym uderzył się dłońmi o klatkę piersiową i powolnym krokiem ruszył przed siebie.



Introduce to the ring, from Davenport, Iowa, Seth Rollins!!!

Seth Rollins zanim przedostał się do kwadratowego pierścienia błyskawicznie wbiegł po metalowych schodach. Następnie wdrapał się na narożnik i wykonał swój charakterystyczny gest, który to odwzajemnili fani WWE. Później z należytą gracją zszedł na sprężysty grunt, gdzie przedostał się na sam środek pola walki.

Ostatnio edytowany przez Poradek (2018-07-07 23:28:27)

Znajdowaliśmy się po dwóch stronach ringu. Oparty o narożnik słuchałem odzewu publiczności, która tak bardzo liczyła dzisiaj na popis swojego bohatera. Jednak na próżno było szukać jakiegokolwiek punktu odniesienia pozwalającego na spełnienie tego oczekiwania. Christian znalazł się bowiem w pułapce. Jak najbardziej zdawałem sobie sprawę z tego faktu. Uśmiechnąłem się lekko, ponieważ wiedziałem co go czeka. Stworzyłem plan zniszczenia jego osoby, gdyż na PPV będzie walczył o to co zostało mi odebrane. Z niebezpiecznego człowieka zamieniłem się w głodnego krwi potwora, który pozbył się jakichkolwiek uczuć. Męka Williama była dla mnie tamtego dnia jak ukojenie. Pragnąłem zniszczyć go nie tylko fizycznie, ale również psychicznie - miał się pozbyć wszelkich marzeń i trosk. Pseudonim zabójcy, który mi nadano był dotychczas bezpodstawny. Tym razem rzeczywiście zabrakło mi jakichkolwiek barier. Przed swoimi oczami widziałem jedynie swoją ofiarę, która stara się pozyskać każdą cząstkę powietrza. Christian nie przewidział co może go czekać - wydawał się być odważny. Jeden moment przesądził o tym jak powinno się podchodzić do walki ze mną.

Szczegółowa analiza sytuacji pozwoliła mi spostrzec co powinienem zrobić, aby zdobyć przewagę w krytycznym momencie pojedynku. Niepostrzeżenie odwróciłem lekko głowę w kierunku swoich partnerów i szepnąłem - "Odwróćcie uwagę sędziego w razie kłopotów.". Obaj zawodnicy byli profesjonalistami, którzy także chcieli zwyciężyć. To pozwoliło mi na swoistą ochronę przed nieprzewidzianym atakiem ze strony Christiana.

Po szybkim ustaleniu działania rozpocząłem drogę w kierunku triumfu. Momentalnie dopadłem do rywala i przeszedłem w zwarcie siłowe. Znajdowaliśmy się w centrum kwadratowego pierścienia. Nie chciałem marnować swojego potencjału ofensywnego na przepychanki dlatego wyprowadziłem dynamiczne kopnięcie kolanem w brzuch oponenta. Zgięty wpół blondyn nie miał czasu na reakcję dlatego wbiłem jego czaszkę w matę. (DDT) Huk, który odbił się echem po arenie spowodował ożywienie obserwatorów. "Let's go Christian!" miało spowodować swoiste zmartwychwstanie mej ofiary. Nic z tego! Nie mógł zdobyć przewagi choć na chwilę, poszedłem więc za ciosem. Złapałem go za włosy i podniosłem ku górze. Wskutek tego działania obaj staliśmy na nogach. William poczuł szansę i wyprowadził uderzenie, lecz byłem czujny i zablokowałem ten cios. Sam zaatakowałem szczękę przeciwnika poprzez European Uppercut. Kanadyjczyk upadł na plecy, a publiczność zaczęła skandować jeszcze głośniej. Zupełnie nie przejmowałem się tym faktem. Byłem nastawiony jedynie na zadanie jak największego bólu zawodnikowi, który odebrał mi należytą szansę rewanżu. Pod wpływem natłoku sadystycznych myśli głosy znów dały o sobie znać. Powoli traciłem resztki kontroli.

"ON DOSTAŁ TO CO NALEŻY DO CIEBIE! MUSISZ ODEBRAĆ MU NADZIEJE."

Rozkazy brzmiały niezwykle poważnie, a głowa bolała mnie coraz bardziej. Zmrużyłem oczy i złapałem się za obolałą część ciała. Powoli fikcja zaczęła mieszać mi się z rzeczywistością. Chciałem zniszczyć swoje alter ego, ale szmery wciąż przeszkadzały mi w skupieniu. Christian wykorzystał tę sytuację. Zaatakował bardzo szybko i skutecznie. Sprowadził mnie do parteru po wyprowadzeniu Back Heel Kick. Upadłem na matę i próbowałem pozbierać myśli. Wykorzystałem szansę, którą rywal dał mi w prezencie chociaż nawet nie miał o tym pojęcia. Destrukcyjne głosy zniknęły, a ja mogłem skupić się tylko i wyłącznie na zwycięstwie. Will nie chciał jednak dać za wygraną. Pochylił się nade mną i próbował kontynuować ofensywę. W tym momencie znów usłyszałem głosy, ale tym razem dobiegające spod narożnika. Partnerzy mnie nie zawiedli - wspaniała przesłanka. Sędzia zareagował na szemrane wołania i nie dojrzał kiedy wsadziłem palec w oko przeciwnika. Christian złapał się za zaatakowaną część ciała, a nastpęnie odwrócił się. Wtem wykorzystując jego chwilę słabości momentalnie wstałem po czym wykonałem Inverted Headlock Backbreaker. Byłem dumny z planu i jego wykonania. To była rzeczywiście świetna zagrywka.

500/500
25/30

Premierowy pojedynek w WWE mogłem zaliczyć do udanych, po szczęśliwym zwycięstwie nad Samim Zaynem, federacja postawiła mi kolejne wyzwanie. Tym razem przyszedł czas na odrobinę współpracy, czyli tego w czym kiedyś byłem jednym z najlepszych. Moimi sojusznikami okazali się zawodnicy, których znam bardzo dobrze. Christian, który jest bardzo charyzmatycznym zawodnikiem oraz Seth Rollins - człowiek świetnie wyszkolony technicznie. Cała nasza trójka tworzy trio, będące w stanie mierzyć bardzo wysoko.

Na pierwszy ogień wyszedłem ja. Chciałem dobrze rozpocząć ten pojedynek dla swojej drużyny, więc pewnym krokiem ruszyłem w kierunku środka ringu. Zespół przeciwny nie wybrał jeszcze swojego reprezentanta, więc spokojnie mogłem zająć się samym sobą. Zerknąłem w kierunku moich sprzymierzeńców i delikatnie się uśmiechnąłem - pewność siebie tryskała ode mnie jak chyba nigdy wcześniej. Fani chyba również to zauważyli. Dookoła zaczął unosić się niesamowity doping, a niemalże wszyscy ludzie zasiadający na trybunach skandowali moje imię. Siedzę w tym biznesie od tylu lat, a wciąż potrafi mnie to pozytywnie zaskoczyć. Rozłożyłem szeroko ręce i zacząłem klaskać nimi bardzo wysoko nad swoją głową. Kibice poszli w tym samym kierunku, przez co utworzyła się między nami niesamowita więź, unosząca mnie ku górze niczym skrzydła anioła.

Mężczyzna w czarno-białej koszulce dał sygnał do rozpoczęcia. Na przeciwko mnie - Pete Dunne - zawodnik o którym wiem najmniej z całej stawki i to trochę mnie zamartwiało, niewiedza i niezdecydowanie jak do tego początku podejść. Nie mogłem jednak stać bezczynnie i przyglądać się poczynaniom mojego oponenta. Nie chciałem również zbytnio kombinować, więc pozwoliłem zarówno sobie jak i jemu wejść prosty klincz tuż w samym środku kwadratowego pierścienia. Ku mojemu zdziwieniu, w tym aspekcie okazałem się słabszy od niego, więc logiczne jest, że chciał mnie wepchnąć do swojego narożnika. Nie byłoby to dobre rozwiązanie dla mojej persony, więc szczęśliwie udało mi się wyrwać z jego uścisku i odskoczyć na metr w tył. Długowłosy zawodnik wyglądał na bardzo zaskoczonego, jednak szok przyszedł dopiero chwilę później. Z zimną krwią i bez zawahania wykorzystałem jego dezorientację i wybiłem się z dwóch nóg wykonując soczysty Dropkick powalający go na ziemię. Nie jest to jednak zagranie z rodzaju tych, które kończą walki. Dlatego też Pete szybko zaczął się podnosić, lecz ja w głowie miałem przygotowany scenariusz na dalszą część. Zaraz po tym jak Dunne wstał już na nogi, chwyciłem go za głowę i wymierzyłem Sitout Jawbreaker, po którym na jego nieszczęście, wylądował obok naszego narożnika. Spojrzałem na Setha - to dobry moment na zmianę.

Z podziwem patrzę zawsze na zawodników, którzy po walce potrafią zapomnieć o tym w mgnieniu oka i wrócić do normalnych zajęć. Próbowałem tak - nie mogłem. Po spędzeniu 3/4 życia walcząc w ringu wciąż każde starcie jest dla mnie osobnym przeżyciem - czymś czego nie da się wymazać z pamięci, czymś co zostawia po sobie ślad ciągnący się przez cały tydzień aż do następnej walki. Przez ten czas nauczyłem się jednego, że nie wolno się poddawać. Teraz, mimo mojego wieku i pewnych braków fizycznych wciąż potrafię mocno namieszać w planach młodych zawodników. Zeszłotygodniowe starcie tylko to potwierdziło.

Jednak wciąż, każde starcie ma swoją piękną historię i zawsze zapisuje się w czyjejś pamięci. Do dziś wielkie porażki i wielkie wygrane siedzą w mej głowie przypominając o sobie od czasu do czasu. Jednakże dzisiaj toczy się specjalna walka - taka w której jest początek nie ma żadnego wpływu na jej zakończenie. W takiej stypulacji liczy się jedna faza walki - jej koniec. Wszystko co stało się wcześniej nie ma znaczenia bowiem gdy do ringu wchodzi dwóch świeżych zawodników tworzą oni całkowicie nową historię i to na ich barkach leży zapisanie finału tej opowieści.

Piękne jest to, że dziś właśnie na mnie spada ten honor. Będę brał udział w końcu pięknej walki, nowej historii - to już jest nagroda sama w sobie. Teraz wystarczy, iż zrobię wszystko aby doprowadzić drużynę do zwycięstwo, wtedy nawet porażka nie będzie bólem i hańbą.

Publiczność dostała już potężną dawkę wrażeń, lecz wciąż mieli miejsce na więcej i właśnie w najbliższych chwilach wolne miejsce zostanie całkowicie wypełnione. Będąc w ringu z Ortonem emocje są gwarantowane. Randall może być idealnym wzorem dla młodych zawodników - silny i szybki jest istną maszyną zagłady, ma tylko jedną wadę - nie wie kiedy odpuścić. Postawienie wrestlera o takiej słabości do walki z doświadczonym mistrzem kontr to mieszanka na świetne show. Okazało się to od razu po naszym wejściu - głodny walki przeciwnik z nieludzką szybkością rzucił się na mnie. Trafił...Nie miałem nawet chwili na reakcje w wyniku czego padłem na matę. Okazałem się być ofiarą dla drapieżnika, ale nie odpuszczę tak po prostu. Po otrzymaniu kilku kopnięć Orton postanowił postawić mnie na nogach. To był błąd. Gdy tylko zamachnął się z zamiarem wyprowadzenia uderzenia przemknąłem mu pod ręką. Wykorzystując znalezienie się za plecami pobiegłem w stronę lin celem nabrania rozpędu. Gdy wracałem mój impet był zbyt wielki by go uniknąć. Tak oto Hurricanrana stała się faktem. Rywal został dosłownie rzucony w drugi kraniec ringu. Opierając się o narożnik dał mi doskonałą sytuację na wyprowadzenie kolejnego ataku i ponownie pokrzyżował mi plany. Nadzianie się na but Ortona nie było miłym przeżyciem, a to miał być dopiero początek. Opcja przejęcia inicjatywy była dla oponenta nader kusząca, a jego European Uppercut tylko zbliżał go do sfinalizowania tego celu. Będący na fali Randall zebrał się pod wyprowadzenie kolejnej akcji - DDT i tu popełnił błąd. Gdy tylko zostałem złapany pchnąłem przeciwnika na liny. Wracający Amerykanin nadział na się Lou Thesz Press lecz było to dla niego wciąż za mało. Momentalnie poderwał się z maty i ruszył w moją stronę. Clotheslinem powalony został na matę co tylko bardziej rozwścieczyło jego wewnętrzne ja i doszło do potwórzenia owej sytuacji. Za trzecim razem Orton musiał upaść na dobre...Zamiast wyprowadzić uderzenie przewinąłem swoją rękę na jego szyi co pozwoliło mi na wykonanie Falling Inverted DDT. Jak za starych dobrych lat dominowałem. Chciałem aby ta chwila nie skończyła się nigdy.

1 para:

Zone - post nienajgorszy, aczkolwiek wymagania samą jasne, a Ty się do nich nie odniosłeś. W walce trzeba użyć przynajmniej dwóch akcji z karty postaci, gdzie Ty wykonałeś tylko jedną. Pomijając ten fakt post był nawet dobrej, oprócz składni w niektórych miejscach, która sprawiała, że post nie był do końca przejrzysty.

Yankess - post fajny, przyjemnie się go czytało i przede wszystkim był przejrzysty. Więź z publicznością - fajna zagrywka z Twojej strony, co na pewno jest na plus. Ogólnikowo post dobry.

Jak dla mnie punkt dla Yankessa, post o wiele bardziej przejrzysty i dający się czytać bardzo sprawnie, czego nie mogę powiedzieć o poście Zone.

2 para:
Remik nie odpisał, także punkt dla Poradka. Wybacz, postu nie ocenie, bo nie mam czasu, bo muszę iść spac, gdyż praca jutro

3 para:

I ta para dostarczyła bardzo dobre posty. Obydwoje mieliście na post pomysł i wykorzystaliście go w bardzo dobry sposób. Ciężko było podjąć mi decyzje, który post lepszy, ponieważ Ero coraz lepiej czuje Ortona i jego posty jak zwykle są bardzo dobre, ponieważ potrafi wykorzystać swój potencjał. Posty pod każdym względem stoją prawie na równi. Mój głos jednak leci na konto Spajka. Dlaczego? Urzekł mnie swoim początkiem, gdzie przedstawił Christiana jako doświadczonego zawodnika, który pomimo wielu walk nadal się tym cieszy i potrafi sprawić niespodziankę.