Who's that jumpin' out the sky!
R-E-Y Mysterio, Here we go.
When the mask out, the girls they pass out,
the boys just black out, better tap out!
GO!



FROM SAN DIEGO, CALIFORNIA - WEIGHING 175 POUNDS.... REY MYSTERIO!

Ostatnio edytowany przez Bartek (2018-05-24 18:19:13)

Atmosfera stała niezwykle napięta, publiczność była rozgrzana do czerwoności, a niepewność, który z czołgających się zawodników dokona zmiany tylko dolewała oliwy do ognia. Zarówno Orton, jak i McIntyre byli wyczerpani, powoli przesuwali swe leżące cielska w kierunku narożników. Skończyło się ich pięć minut, nadszedł czas na główne show! Mocno chwyciłem biały sznurek i wychyliłem się jak najdalej potrafiłem, aby jak najszybciej dokonać zmiany. W mojej głowie już urodził się plan, aby powstrzymać obolałego Drew i wykorzystując przewagę mojej świeżości i niesamowitego talentu wykończyć tą ofiarę losu. W końcu się udało! Randy dotknął mojej dłoni, a ja błyskawicznie wkroczyłem na scenę, aby wcielić swój scenariusz w życie. Trybuny były już gotowe na ten popis, wszystkie światła na mnie! Niestety, nie zdążyłem zastopować Szkota i do kwadratowej konstrukcji wskoczył Rollins. Hala oszalał z zachwytu, rytmiczne "Burn it down!" dochodziło z każdego zakątka, jaka szkoda, że będę musiał ich wszystkich rozczarować. Ale bez względu na to czego chcą, dalej będą mnie oglądać i podziwiać, nie ważne czy im się to spodoba, czy nie! Nakręcony ruszyłem, aby stawić czoła przeciwnikowi, straciłem już jedną okazję, aby zdobyć pas, drugiej nie przegapię! Jednak mój zapał został szybko ostudzony, gdy zainkasowałem Sling Blade na powitanie. Jeszcze nie wszystko stracone, natychmiast zerwałem się na równe nogi, lecz rozpędzony Seth tylko na to czekał i zwinnie powtórzył akcję. Delikatnie zaszumiało mi w uszach, a świat zaczął lekko wirować, mimo wszystko wróciłem do stójki, aby wyprowadzić prawy sierpowy, którego Architekt bez trudu uniknął. Ponownie wykorzystał sytuację, żeby przechwycić mnie z boku i dołożyć jeszcze solidny Back Suplex. Fani nie posiadali się ze szczęścia, Kingslayer podszedł do lin, aby trzy razy tupnąć w matę, dając im jeszcze większą satysfakcję. Natomiast ja nie byłem już w stanie tak szybko wrócić do walki, potrzebowałem więcej czasu, którego CrossFit Jesus nie chciał mi dać. Zdeterminowany wrócił po mnie, jednak w tym momencie Viper zasygnalizował interwencję, co nie umknęło uwadze antagonisty. Momentalnie podbiegł, aby Clotheslinem zneutralizować zagrożenie. To był mój moment! Doszedłem do siebie, cichuteńko podkradłem się do ex-Taylera i czyniąc użytek z chwili nieuwagi przerolowałem go do przypięcia. 1... 2... Kick out! Było już tak blisko, niemalże czułem już drugą rundę. Nawet WWE Universe wstrzymało oddech na widok takiego zwrotu akcji. Przez to fabuła nabrała rumieńców, oboje pragnęliśmy zwyciężyć, dlatego też szybko wstaliśmy, lecz to ja poszedłem za ciosem i zyskałem przewagę wykonując Lariat. Zdecydowanie nie wystarczył, aby zmniejszyć tempo, gdyż ulubieniec trybun żwawo wrócił do pozycji klęczącej, toteż mogłem wbić jego głowę w podłoże z ogromnym impetem! (Snap DDT) Jeszcze raz przeszedłem do pinu, lecz Rollins odbił pod drugim klepnięciu w matę. "Naprawdę?! 2?! Tylko do tylu potrafisz liczyć?! Podpowiem Ci, dalej jest 3, zapamiętaj to!" - wykrzyczałem wściekle do sędziego. Nie będzie stawał pomiędzy mną, a moim pasem... skoro nie umie odliczać, trzeba to załatwić inaczej. Chwyciłem oponenta za włosy i wymusiłem na nim siad prosty, po czym wykręciłem obie ręce do tyłu i zapiąłem w żelaznym uścisku. (Double Underhook) Już mi ucieknie! Zdobędę złoto! Dla żony! Dla córeczki! Dla blasku fleszy!

Trybuny rozgorzały potężnym dopingiem, obserwując jak dwaj wojownicy czołgają się do przeciwległych narożników. Najbardziej podekscytowany byłem jednak z pewnością ja, desperacko wyciągając rękę w stronę Szkota. Przypomniała mi się sytuacja sprzed tygodnia, wtedy również na mych barkach spoczął los mojej drużyny. Niemal w tej samej chwili rozbrzmiały dwa klepnięcia, sygnalizujące tym samym zmianę zawodników. Bez zastanowienia przeskoczyłem nad górną liną, biegiem ruszając w stronę Miza, co okazało się błędem. Mizanin sprytnie uniknął mej szarży, przez co z impetem uderzyłem w narożnik, co zasygnalizował silny ból żeber. Ogłuszony obróciłem się na pięcie, tylko po to by oberwać szybki, acz silny Gut Kick w podbrzusze. Mike ruszył ku jasnoczerwonym gumom, nabierając dzięki nim rozpędu i ruszając w moją stronę. Całe szczęście, w porę odzyskałem swoje zmysły, pochylając się by uniknąć ciosu i odpowiedzieć efektownym Gamengiri, co wywołało wśród miłośników wrestlingu nagłe poruszenie. Ów akcja pozwoliła mi na wycofanie się do narożnika, by złapać oddech i ułożyć plan działania. Miz również był świeży, dlatego nie zdziwiłem się, iż zaraz powrócił ofensywy, co postanowiłem wykorzystać na swoją korzyść. Jeszcze kiedy biegł w mą stronę, owinąłem rękę wokół nogi oponenta, przez co wylądowała pomiędzy jego nogami. Odpowiednio obróciłem całym swym ciałem, przez co Mizanin opadł do tyłu i wylądował na kolanach. Była to doskonała dla mnie pozycja, a ja natychmiast skoczyłem na równe nogi i skarciłem gwiazdę Hollywood kopnięciem prosto w szczękę (Avada Kedavra). Bezwładne ciało opadło na matę, to też skoczyłem ku oponentowi, przyciskając go dość brutalnie do maty. Sędzia w pasiastym stroju upadł obok nas, 1.. 2.. Kick Out! Chwyciłem się za głowę, nie wdając się jednakże w zbędne dyskusje, które mogłyby tylko pogorszyć moją sytuacje. Skandy „Burn Him Down!” podniosły mnie jednak na duchu, słychać je zapewne było kilometry stąd, nie trudno było więc zobaczyć któż był z naszej dwójki był ulubieńcem miłośników sztuki, jaką był wrestling. Pełen wigoru, oraz przepływającej przeze moje ciało energii, stanąłem w narożniku, oczekując, aż Miz powróci do stójki. Rytmiczne uderzenia w matę sygnalizowały mój następny cios, będącym oczywiście hołdem do sławnego Shawna Michaelsa, do którego wielokrotnie mnie porównywano. Seth Rollins był jednak tylko jeden, jak wielokrotnie wspominałem. Wrzawa nadchodząca z trybun zachęciła mnie do przyspieszenia swego ciosu, nim jednak zdążyłem go zaaplikować, Miz mądrze wyślizgnął się z kwadratowego pierścienia pod dolną liną. Uśmiechnął się szeroko, rozkładając ręce, fani z kolei nagrodzili go serią bluzgów, oraz buczenia. Postanowiłem skorzystać z tego, że jego uwaga była chwilowo odwrócona. Miałem zamiar udowodnić to, iż jestem Człowiekiem Nieczującym Strachu. Decyzja była szybka, ustawiłem się więc na środku ringu, podskakując lekko, nim wreszcie ruszyłem w stronę lin. Odbiłem się od napiętych gum, po czym ponownie od tych naprzeciwko i wreszcie wzbiłem się w powietrze, przeskakując nad trzecią liną. Efektowny przewrót w przód i uderzyłem plecami prosto w Miza, zwalając go z nóg (Tope Con Hilo). Natychmiast uniosłem się do pionu, wskakując na barykadę i pozwalając, aby kilku szczęśliwców przybiło ze mną piątkę. Zaraz jednak powróciłem do oponenta, kątem oka bowiem zauważyłem, iż Pastor William usiłował wkroczyć do akcji, aby uratować swego partnera z opresji. Pochwyciłem swego rodaka za włosy, wrzucając go z powrotem do kwadratowego pierścienia, gdzie sam również wskoczyłem sekundę później.

500/500
21/30

Nieśmiałe oklaski nagradzające nasze dotychczasowe starania prędko przerodziły się w donośny aplauz. Ciężko dysząc oparłem się o narożnik i niepewnie spojrzałem w kierunku pierwszych rzędów. Szukałem jakichkolwiek oznak wsparcia, jednakże w oczy rzucały się słowa wypisane na wielkich blokach papieru, których adresatem był mój przeciwnik. Mnóstwo rysunków odzwierciedlających jego postać, również jednostki przywdziewające wypuszczoną przez sklep federacji maskę. Mimowolnie swój wzrok skierowałem w stronę Mysterio, który czując zebrane za plecami wsparcie, począł nakręcać fanów, chcąc tym samym wyssać z nich całą energię. Powoli opuściłem głowę i skupiłem się na wypełniających umysł myślach. Po raz pierwszy od dawna pojawiło się w nich zwątpienie, chęć kapitulacji.
- Wybacz mi, Ojcze.- wyszeptałem, przymykając delikatnie ślepia. Moje nędzne przemyślenia przerwał jednak nieśmiały głos pochodzący z oddali.
- Wierzę! Wierzę! Wierzę!- z każdym kolejnym razem, do śmiałka dołączały kolejne osoby, wznosząc cudowny okrzyk, który zdołał rozgonić moje czarne myśli. Z gracją wyprostowałem się i powoli ruszyłem w kierunku meksykańskiego Luchadora, dokładnie obserwując jego reakcję.
- Nie lękaj się, bracie. Jesteś dobrym człowiekiem. To zaboli mnie bardziej, niż Ciebie.- wyszeptałem, układając przy tym prawicę na jego czole. Następnie wziąłem szeroki zamach i przedramieniem potraktowałem jego czaszkę (Forearm Smash). Draśnięty Meksykanin zatoczył się, lecz czułem, iż mimo braku sił, cios ten nie będzie w stanie zatrzymać go na dłużej. Wziąłem więc głęboki wdech, by następnie ruszyć w stronę napiętych sznurów. Zaskoczeniem był jednak dla mnie fakt, iż drogę powrotną przeciął mi oponent, popisując się szybkim kopnięciem wprost w moją twarz (Enzuigiri